Κάποιοι αντιπολιτευόμενοι τον ειρωνεύτηκαν ότι έδωσε «μια ολόκληρη ώρα ραδιοφωνικής συνέντευξης για να αδειάσει τον κ. Δένδια και ούτε αυτό δεν κατάφερε». Αλλοι τον αντιπολιτεύτηκαν πιο κομψά, παρατηρώντας πως «αποκάλυψε με λίγα λόγια ότι εργαλειοποίησε ένα σύμβολο εθνικής ενότητας για να διχάσει την κοινωνία με μόνο στόχο να λύσει τα εσωκομματικά του θέματα στη ΝΔ». Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ανέφερε ότι αναμένει «να έρθει πολύ σύντομα το υπουργείο Εθνικής Αμυνας με πρόταση ανάδειξης του μνημείου», μια κι ο επικεφαλής του συνυπέγραψε την τροπολογία και ανέλαβε την αρμοδιότητα που του αναλογεί. Βέβαια, η ανάληψη έγινε και δεν έγινε, αφού την επιβεβαιώνει μια υπογραφή, μια ψήφος και μια – κατά την προσφιλή μέθοδο των επίδοξων δελφίνων – διφορούμενη δήλωση. Ο υπουργός, που διατρανώνει τα φιλολαϊκά του αισθήματα ακόμη κι όταν τέτοιες κινήσεις μουντζουρώνουν το κοινωνικό προφίλ της κυβέρνησης, ενημέρωσε το αναγνωστικό κοινό πως το μνημείο «δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως μέσο έκφρασης πολιτικών επιδιώξεων. Είναι σκοπός καθαυτό». Ωστόσο, δεν είχε καμία άλλη ανάλογη συμβουλή να δώσει μπροστά στις κάμερες που τον περίμεναν να μπει στην εκδήλωση, την οποία ζύγισε ως σημαντικότερη από την παρουσία του στα κυβερνητικά έδρανα της Ολομέλειας προχθές.
Σημασία
Οι θεατές του γαλάζιου δράματος άφησαν στην άκρη τη λογική αντινομία της νουθεσίας (το παράδοξο να συνετίζει έτσι τους υπόλοιπους επαγγελματίες της πολιτικής κάποιος που συνδέει τις δικές του πολιτικές βλέψεις με την απουσία τηλεοπτικών πλάνων στα οποία υπερασπίζεται την τροπολογία για τον Άγνωστο Στρατιώτη). Ομως, δεν προσπέρασαν την ευκαιρία να αναδείξουν το ενδοκυβερνητικό ρήγμα. Η απόσταση που φροντίζει να κρατάει από κάθε κυβερνητική κακοτοπιά το εν λόγω μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου αντιπαραβάλλεται με την προσπάθεια την οποία καταβάλλει το Μαξίμου να κρύψει τη δυσφορία του για τις τακτικές αυτοπροστασίας του νυν ενοίκου του Πενταγώνου. Η σύγκριση δεν βγάζει τον πιο ταλαντούχο τακτικιστή. Αντιθέτως, κι οι δυο πλευρές καταλήγουν να τονίζουν την ποιότητα των σχέσεών τους. Το μικροκομματικό παρασκήνιο δεν θα είχε σημασία αν δεν είχε φτάσει στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης, λένε οι υπεράνω. Μπορεί και να έχει για μερικούς επιπλέον λόγους, πάντως. Γιατί υπογραμμίζει ότι μια κυβερνητική έδρα δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τη νομοθέτηση ως μέσο εσωκομματικής πίεσης. Ή επειδή δείχνει πως ένας υπουργός αναζητά το συνεργείο καθαρισμού που θα του επιτρέψει να πλύνει το παραθυράκι του νόμου, ώστε να τον εφαρμόσει με τρόπο που θα εξυπηρετεί προσωπικές του φιλοδοξίες.
