Είναι κεντρώος και φιλελεύθερος ο Κυριάκος Μητσοτάκης όπως διατείνεται ένα μέρος του ακραίου Κέντρου και εκείνων που τον ψήφισαν και το 2019 και το 2023 ή απλώς προσπαθεί να διατηρήσει ένα προσωπικό μετριοπαθές προφίλ πιλοτάροντας τον κορμό μιας κεντροδεξιάς παράταξης; Το ερώτημα επανέρχεται με τις τελευταίες προθέσεις για νομοθετική ρύθμιση που θα δίνει την αρμοδιότητα της ευθύνης του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη καθ’ ολοκληρίαν στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας, αλλά και με συνολικότερες κυβερνητικές και πολιτικές επιλογές. Για την ακρίβεια, μετά τη νομοθετική ρύθμιση για την ισότητα του πολιτικού γάμου – θετική τομή, που εκ των πραγμάτων πυροδότησε αντιδράσεις στη δεξιά πολυκατοικία – ψάχνει κανείς με τον μεγεθυντικό φακό φιλελεύθερες ή προοδευτικές τομές που διατηρούν το προφίλ μιας κυβέρνησης με κεντρώα χαρακτηριστικά.
Αντίθετα θα έλεγε κάποιος, ειδικά μετά το τραμπικό ρεύμα, πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη επανέρχεται στις εργοστασιακές ρυθμίσεις της δεξιάς πολυκατοικίας. Η αυστηροποίηση των γραμμών στο Μεταναστευτικό, ζητήματα επίσης που έχουν να κάνουν με τον ποινικό κώδικα διαμορφώνουν γραμμές που όχι μόνον προς το Κέντρο δεν απευθύνονται αλλά κλείνουν το μάτι σε ένα πιο δεξιό κοινό. Κι όμως παρ’ όλα αυτά και οι διαρροές διατηρούνται μεγάλες προς τα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας και ένα μέρος του κοινού όπως έχει διαμορφωθεί ιντερνετικά και στον δημόσιο χώρο πιέζει κι άλλο την κυβέρνηση Μητσοτάκη, ενώ συχνά την εγκαλεί για υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα. Εχει τουμπάρει ο δημόσιος λόγος δεξιά. Εχουν πάρει το πάνω χέρι δυνάμεις που θεωρούν πως και στην Ελλάδα μπορεί να υπάρξει μία προσομοίωση ενός τραμπικού κύματος. Κάποιες αυτονόητες επιλογές της κυβέρνησης πρέπει να χαρακτηρίζονται δεξιές; Ή τέλος πάντων είμαστε ακόμη σε μία φάση που μπορεί κάποιος να διαχωρίζει τις πολιτικές σε αριστερές και δεξιές ή απλώς και μόνον σε συνετές – λογικές και όχι; Μα όμως αυτή ακριβώς η διάκριση Αριστεράς και Δεξιάς είναι που διαμορφώνει και τους όρους δημοκρατικών ισορροπιών και ενσωμάτωσης των διαθέσεων και προθέσεων των εκλογικών ακροατηρίων. Αν κάτι ως τώρα πετυχημένα έκανε ο Μητσοτάκης ήταν πως για την κυβερνησιμότητα διατηρούσε κοντά του ένα κεντρώο κοινό – κρίσιμο παρ’ όλα αυτά για τις εκλογικές εκβάσεις. Και εδώ είναι το κλειδί για τις άλλες δυνάμεις. Θα μπορέσουν να πάρουν ένα μέρος του Κέντρου ή το εν λόγω πολιτικό ακροατήριο πάρα τη δυσαρέσκεια θα στηρίξει για ακόμα μία φορά τον Μητσοτάκη διαβάζοντας ως επισφαλή κάθε άλλη επιλογή; Αν κάτι έχει ως δύσκολο στοίχημα σήμερα ο πόλος της ευρύτερης προοδευτικής αντιπολίτευσης είναι να πείσει όχι απλώς και μόνον για τον ρεαλισμό των πολιτικών του προτάσεων, αλλά και για εκείνη τη δοσολογία ριζοσπαστικών τομών που θα τον διαχωρίζουν από τη σημερινή διακυβέρνηση.
Αυτός, Αυτή, Αυτό: Ειρήνη
Συγγνώμη, αλλά γιατί να μην το παραδεχτούμε; Ο πρόεδρος Τραμπ έπαιξε κομβικό ρόλο στην κατάπαυση των εχθροπραξιών στη Γάζα. Τα πράγματα είχαν φτάσει στο σημείο μηδέν. Η καταστροφική πολιτική Νετανιάχου όχι μόνον είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία χιλιάδων αμάχων, αλλά νομιμοποιούσε και τη Χαμάς. Την ίδια ώρα που πιεζόμενος από τους ακροδεξιούς εταίρους του διαμόρφωνε μία στρατηγική χάους. Τέλειωσαν όλα αυτά; Προφανώς όχι. Η συνθήκη ειρήνευσης είναι κάτι πολύ εύθραυστο τουλάχιστον αυτή τη στιγμή και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μιλάμε για συνθήκες κατοχής.
#Hashtag: Ανασυνθέσεις
Εχουν δίκιο οι έμπειροι Χάρης Τσιόκας και Αντώνης Κοτσακάς που εδώ και καιρό δραστηριοποιούνται στην ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων. Ο Αλέξης Τσίπρας ως καταλύτης θα έχει ενδιαφέρον για τον ευρύτερο χώρο, αλλά στην κατεύθυνση μιας ανασύνθεσης και όχι συγκόλλησης των υπαρχόντων σχηματισμών. Και εδώ είναι το κρίσιμο θέμα για τον πρώην πρωθυπουργό. Θα καλύψει ένα κενό που και ο ίδιος συνδιαμόρφωσε ή θα ανοιχτεί όντως σε καινούργιες θάλασσες και νέα ακροατήρια μιας τεράστιας κοινωνικής πλειοψηφίας που σήμερα δεν εκπροσωπείται και δεν εκφράζεται στο πολιτικό στερέωμα; Το μέγεθος της αδιευκρίνιστης ψήφου και ένα μέρος των γκρίζων ζωνών των ψηφοφόρων – που συχνά αποκαλούμε αναποφάσιστους – δίνουν τον χώρο.
