Η αισιοδοξία για την ειρήνευση στη Γάζα είναι υπερβολική. Πανηγυρίζουν διάφοροι καλοπροαίρετοι επειδή η Χαμάς συμφώνησε στην ανταλλαγή ισραηλινών ομήρων με παλαιστίνιους αιχμαλώτους ή κρατουμένους, όπως επίσης συμφώνησε με την ανάθεση της μελλοντικής διακυβέρνηση της Γάζας σε επιτροπή παλαιστίνιων τεχνοκρατών. Χαίρω πολύ! Αυτά είναι μόλις τα δύο πρώτα σημεία από τα είκοσι του σχεδίου Τραμπ. Τα υπόλοιπα δεκαοκτώ είναι τα δύσκολα, εκείνα που αφορούν, π.χ., τη σειρά με την οποία θα γίνει η ανταλλαγή ομήρων με κρατουμένους, τον τρόπο του αφοπλισμού, το χρονοδιάγραμμα απόσυρσης των ισραηλινών στρατευμάτων κ.ά., στα οποία έχω αναφερθεί λεπτομερώς σε προηγούμενο σημείωμα. Ολα αυτά που διαλαμβάνουν τα δύσκολα 18 άρθρα, εφόσον γίνουν αποδεκτά από την πλευρά της Χαμάς και εφαρμοστούν, με τον τρόπο που ορίζει το σχέδιο Τραμπ, θα ισοδυναμούν με την αυτοδιάλυση της Χαμάς. Μπορείτε εσείς να φανταστείτε αυτούς τους τρελούς – το συγκεκριμένο είδος τρελών, που σχεδίασε και εκτέλεσε τις φρικαλεότητες της 7ης Οκτωβρίου – να δέχονται παράδοση, αφοπλισμό και αυτοδιάλυση με μόνο αντάλλαγμα την αμνηστία;
Επειδή, προσωπικά, το βρίσκω πολύ δύσκολο, δεν επιτρέπω στον εαυτό μου αισιοδοξία. Το μόνο ελπιδοφόρο σημείο είναι η προσωπική εμπλοκή και η επιμονή του προέδρου Τραμπ. Το γεγονός μάλιστα ότι έστειλε επί τόπου τον γαμπρό του για να παρακολουθεί τις διαπραγματεύσεις είναι ενδεικτικό του ενδιαφέροντός του και θετικό για την προσπάθεια που καταβάλλεται, διότι ο γαμπρός είναι μεν αντιπαθέστατος (με κάτι από φίδι στην όψη…), αναμφισβήτητα όμως είναι ικανός. Ηταν, θυμίζω, από τους βασικούς παράγοντες για την επίτευξη των Συμφωνιών του Αβραάμ, η ακύρωση των οποίων ήταν ένας από τους στρατηγικούς στόχους της Χαμάς στην περιβόητη επιχείρηση της 7ης Οκτωβρίου. Είναι φανερό λοιπόν ότι στην υπόθεση αυτή ο πρόεδρος Τραμπ επενδύει όλες τις ελπίδες του για το Νομπεέλ Ειρήνης – ως γνωστόν, από το Ουκρανικό παραιτήθηκε, αναγνωρίζοντας ότι είχε υποτιμήσει τη δυσκολία του.
Αν το σχέδιό του γίνει δεκτό και φέρει την ειρήνη στη Γάζα; Τότε ο Τραμπ όχι μόνο θα πρέπει να πάρει το βραβείο, αλλά θα το αξίζει κιόλας, για τον λόγο ότι ο πόλεμος θα έχει τελειώσει όπως θα έπρεπε να τελειώσει: με την ήττα της Χαμάς και την εξάλειψή της από τον πολιτικό χάρτη του Μεσανατολικού. Η μικρή Γκρέτα – η οποία βέβαια μεγάλωσε, αλλά παραμένει πάντα η μικρή Γκρέτα – θα θυμώσει αν συμβεί το μάλλον απίθανο και επιβληθούν οι όροι του σχεδίου Τραμπ. Αλλά αυτό είναι ούτως ή άλλως δεδομένο. Πάντα θυμωμένη είναι η μικρή Γκρέτα. Ενα από τα λίγα πράγματα στα οποία ο Τραμπ έχει 100% δίκιο είναι ότι η μικρή Γκρέτα χρειάζεται ψυχίατρο…
MORS ULTIMA RATIO
Δεν είναι κανένα σπουδαίο ταλέντο, ούτε νομίζω να ξεχωρίζει για κάτι. Επίσης, έδωσε υποσχέσεις που δεν τήρησε – όπως τα «χαρούμενα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ», που είναι ο καημός μου. Πάντως, είτε συμφωνεί κάποιος με τις πολιτικές θέσεις του Σωκράτη Φάμελλου είτε όχι, οφείλει να αναγνωρίσει ότι είναι αξιοπρεπής και στη συμπεριφορά και στο ύφος του λόγου του, πράγμα το οποίο δεν είναι καθόλου αμελητέο στην εποχή μας. Το διαπιστώσαμε και στο ύφος της αντίδρασής του στην πρόσφατη παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα. Ο κ. Φάμελλος δέχτηκε τη θανατική καταδίκη ψύχραιμα και χωρίς ίχνος πικρίας. Το παρομοιάζω με θανατική ποινή, γιατί το μόνο βέβαιο σχετικά με το εγχείρημα Τσίπρα είναι ότι πρόκειται για τη χαριστική βολή στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ομως και από τις συναντήσεις που έχει ο κ. Φάμελλος με βουλευτές επίφοβους να αυτομολήσουν προς Τσίπρα προκύπτει ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόθεση να αντισταθεί στο μοιραίο. Βρίσκεται ήδη στο πέμπτο στάδιο του πένθους, εκείνο της αποδοχής. Μη σας πω κιόλας ότι μπορεί να νιώθει και κάποιας μορφής ανακούφιση ο άνθρωπος για τη λήξη του μαρτυρίου. Επιδίωξή του τώρα, αντιλαμβάνομαι, είναι η ελεγχόμενη βύθιση του σκάφους, ώστε επιβάτες και πλήρωμα να το εγκαταλείψουν ομαλά χωρίς τραυματισμούς και, αν γίνεται, να περισώσουν ό,τι μπορούν από τα έτσι κι αλλιώς λιγοστά εμπορεύματα. Αν ερμηνεύω σωστά τις κινήσεις του, η στάση του είναι η ενδεδειγμένη. «Mors ultima ratio» είναι μια φράση που κράτησα από τα λατινικά στο σχολείο. Σημαίνει, πάνω κάτω, ότι ο θάνατος, η αποχώρηση ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε είναι ο τελευταίος λόγος που αφήνουμε.
