Ενα και δύο και μη σου πω και τρία «κλικ» παρακάτω βρήκα την πρόεδρο (μπλα… μπλα… μπλα…) Ζωή κατά τη χθεσινή, θριαμβευτική θα τη χαρακτήριζα, λόγω της «νίκης» Ρούτσι, τον οποίο σπονσοράριζε με κάθε τρόπο, εμφάνισή της στον Σκάι. Διότι περίμενα, όπως και ο καθένας άλλωστε, να περάσει γενεές δεκατέσσερις τον Τσίπρα, ενθυμούμενοι την προηγούμενη φορά που μας είπε περίπου «για τα λεφτά τα κάνει όλα» (παραφράζοντας το γνωστό τραγούδι του Αντύπα). Αλλά η πρόεδρος έριξε τόσο χαμηλά τους τόνους, που μερικοί άρχισαν να σταυροκοπιούνται και να αναρωτιούνται «α, καλά, τι έπαθε αυτή;».
Να φανταστείτε, το πιο αιχμηρό της – κατά Τσίπρα – ήταν ένα του τύπου, αυτό με την παραίτηση, δεν το είχαμε ξαναδεί τάχα μου: «είναι παγκόσμια πρωτοτυπία», είπε, «ένας εν ενεργεία βουλευτής να παραιτείται, και να παραιτείται για να ενεργοποιηθεί ξανά πολιτικά».
Σιγά τα αίματα, έχω να σημειώσω για την πρόεδρο…
«Κάποιος τον ενεργοποίησε»
Και το δεύτερο, το οποίο εξέφρασε υπό τύπον αναλύσεως (να την κάνει ο Θεός, ανάλυση δηλαδή) για τον πρόεδρο Αλέξη, ήταν το ακόλουθο: «Η γνώμη μου είναι πως προφανέστατα κάποιος τον ενεργοποίησε προς αυτή την κατεύθυνση και το πρόβλημα είναι πως έγινε σε μια στιγμή κατά την οποία η προοδευτική αντιπολίτευση, σε μια σειρά από θέματα που έχουν πολύ μεγάλη σημασία, βρίσκει κοινό τόπο και κινητοποιείται με συντονισμένες κινήσεις».
Βγάζετε κανένα συμπέρασμα; Εγώ, ναι. Οτι μάλλον ο… Μητσοτάκης τον «έσπρωξε»!!! Στα σοβαρά τώρα. Δεν έβρισε τον Τσίπρα, διότι φοβάται πως αν το κάνει θα εξαγριώσει κόσμο που την ακολουθεί και θα της φύγει τρέχοντας. Το πάει το πράγμα όσο πιο μαλακά γίνεται, μέχρι να δει και τι ακριβώς θα κάνει ο άλλος, και μετά θα αποφασίσει πώς θα τον (μετα)χειριστεί.
Δεν είναι κανένα κορόιδο να εξαντληθεί από τώρα σε πόλεμο με τον Τσίπρα – συμβουλή του μπαμπά Νίκου, είμαι σίγουρος γι’ αυτό…
Το έργο δεν πουλάει
Ωπα! Βλέπουν ότι το έργο «ολική επαναφορά Τσίπρα» δεν κόβει εισιτήρια στο ΠΑΣΟΚ, και οι δικοί του αποφάσισαν να δημιουργήσουν ντόρο, κατά το κλασικό που κάνουν οι θεατράνθρωποι: δίνουν προς τα έξω ότι η παράσταση είναι sold out και δεν «πέφτει καρφίτσα» στο θέατρο, δημιουργώντας έτσι την τεχνητή ζήτηση για ένα έργο που έως τότε το είχαν δει μεταξύ τους κάτι συγγενείς και φίλοι.
Οσμίζομαι το ίδιο, διαβάζοντας «έγκυρα» ρεπορτάζ από το περιβάλλον του αρχηγού προφανέστατα, σύμφωνα με τα οποία δέχεται – ο αρχηγός τώρα – εκατοντάδες τηλεφωνήματα από τη Δευτέρα που ανακοίνωσε ότι παραιτείται, από αλλόφρονες οπαδούς που θέλουν να στηρίξουν το καινούργιο εγχείρημα.
Αν έμενε το πράγμα μέχρις εκεί, θα προκαλούσε μια σχετική θυμηδία, και όλα καλά. Αλλά οι λεβέντες γύρω του το πήγαν ένα βήμα παρακάτω: κυκλοφόρησαν ότι μεταξύ των «εκατοντάδων» που του τηλεφώνησαν ήταν και… δήμαρχοι του ΠΑΣΟΚ, που θέλουν να πλαισιώσουν το καινούργιο κόμμα!!!
Να δεις που στο τέλος, οι τύποι αυτοί, θα τους ξεφύγει καμιά μέρα και θα ανακοινώσουν ότι και ο Ανδρουλάκης είναι έτοιμος να προσχωρήσει. Θυμηθείτε με…
Το προσκλητήριο έπεσε απ΄ τα χέρια
Πάντως, το πραγματικό περιβάλλον του (υποθέτω ο Μ. Καλογήρου ή ο Γ. Βασιλειάδης) έκανε γνωστό, σε όποιον υπέβαλε σχετικές ερωτήσεις, ότι ο πρόεδρος Αλέξης δεν έχει καλέσει κανέναν (για να πλαισιώσει το νέο σχήμα). Ούτε ζήτησε από κανέναν να παραιτηθεί – διατύπωση που παραπέμπει ευθέως σε στελέχη που έχουν την ιδιότητα των βουλευτών. Και πρόκειται ίσως για μια απάντηση σε κάποια δήλωση του κατά τα άλλα σοβαρού Συμεών Κεδίκογλου, βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος σε μια τηλεοπτική του συνέντευξη είπε κάτι φληναφήματα (υποτίθεται, έξυπνα) περί γάμου και προσκλητηρίου – δεν πας σε γάμο αν δεν πάρεις προσκλητήριο. Πηγαίνεις εφόσον προσκληθείς. Εγώ ξέρω και γάμους στους οποίους, αν θες να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου, δεν πηγαίνεις. Τούτου δοθέντος, μεταφέρω στίχους από το «Προσκλητήριο» που τραγουδούσε πριν από 35 χρόνια ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος (ένα ρεφρέν και ένα κουπλέ):
Το προσκλητήριο μου έπεσε απ’ τα χέρια
όχι, δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν
εσύ που μου ‘ταζες τον ουρανό, τ’ αστέρια
τώρα στο γάμο σου με θες να ‘μαι παρών.
Μπρος στην εκκλησιά μια ακόμα μαχαιριά
θέλεις να μου δώσεις.
Μπρος στην εκκλησιά ακόμα μια φορά
θες να με πληγώσεις.
Μπρος στην εκκλησιά, μπρος στην εκκλησιά
θες να με τελειώσεις.
Εισηγούμαι στον Συμεών να το ακούσει, θα τον βοηθήσει σχετικά…
Θλίψη στην Κουμουνδούρου
Ο φουκαράς ο Φάμελλος τώρα, που καταλαβαίνει ότι αν ο άλλος κάνει κόμμα μπορεί να (απο)μείνει στην Κουμουνδούρου μόνος κι έρημος, πλάκωσε τις περιοδείες για να «πιάσει κλίμα στη βάση», όπως μου είπε χθες ένας δικός του. Περιοδεία στην Ηλεία (μίλησε και σε ένα φόρουμ) και ακόμη Μεσσηνία και Λακωνία.
– Θα το συνεχίσει; ρώτησα τον δικό μου.
– Θα το συνεχίσει και όπου βγει.
Επίσης καλεί τους βουλευτές και τους ρωτάει έναν έναν τι θα κάνουν. Αν δεν με απατούν οι πηγές μου, οι απαντήσεις που πήρε έως τώρα είναι μισές μισές.
Είναι τόσο θλιβερή η κατάσταση που αρχίζει να διαμορφώνεται στον ΣΥΡΙΖΑ, που ακόμη κι εγώ νιώθω να τους λυπάμαι…
Το μαρτύριο των συγκεντρώσεων
Δεν πάει καλά το πράγμα με την Αθήνα, παρά το γεγονός ότι πια η πόλη έχει 12 μήνες τον χρόνο τουρισμό, και μάλιστα καλό τουρισμό. Ούτε τα κόμματα νοιάζονται γι’ αυτό, ούτε οι διάφοροι φορείς. Οποιος γουστάρει κάνει πορείες στο κέντρο, λες και θα συγκινηθεί κανένας βλέποντας να παρελαύνει μια κουρελαρία από πανό και ακούγοντας συνθήματα που φωνάζει ένας, κατά κανόνα, με αγριοφωνάρα. Δεν συγκινείται κανείς λοιπόν, όμως η πόλη γίνεται άνω – κάτω, και με το κυκλοφοριακό τόσο πολύ επιβαρυμένο, ακόμη χειρότερη. Χθες βράδυ, ας πούμε, είχαμε την επινίκια συγκέντρωση του απεργού πείνας Ρούτσι, ο οποίος ήθελε, λέει, να ευχαριστήσει τον κόσμο που τον στήριξε. Λες και δεν θα μπορούσε να το κάνει με μια δήλωση. Και το τονίζω αυτό, παραβλέποντας τον κίνδυνο να με χαρακτηρίσει… «κτήνος» η πρόεδρος (μπλα… μπλα… μπλα…) Ζωή!
Δεν φοβάμαι, επειδή, αν θυμάστε, από την πρώτη ημέρα της εξαγγελίας της απεργίας είχα σημειώσει εδώ ότι δεν υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος να μην αποδεχτεί πλήρως τα αιτήματά του η κυβέρνηση, διότι είναι ένας πατέρας που θέλει να μάθει την αλήθεια για το παιδί του. Τα έκαναν δεκτά έπειτα από 23 ημέρες και αφού προηγουμένως με καθύβριζαν υπουργοί και παρατρεχάμενοι…
Χάος
Προχθές το βράδυ, καμιά χιλιάδα άτομα αποφάσισαν να κάνουν πορεία προς την ισραηλινή πρεσβεία, με μια – την απαραίτητη – στάση στην αμερικανική πρεσβεία. Πέρα από το για ώρες κυκλοφοριακό χάος, είδα με τα μάτια μου, στο ύψος του Μεγάρου Μουσικής, ασθενοφόρο να προσπαθεί να περάσει, με όλες τις σειρήνες στη διαπασών, καθώς μετέφερε κάποιον ασθενή που έχρηζε επείγουσας νοσηλείας. Με το ζόρι να το αφήσουν για να μη διαταραχθεί προφανώς η… συνοχή της μεγαλειώδους πορείας του λαού.
Δεν ξέρω πότε θα τελειώσουν αυτά τα καραγκιοζιλίκια – κατά τη γνώμη μου, ποτέ. Ομως κάποια στιγμή πρέπει να σκύψουν όλοι σοβαρά πάνω από το πρόβλημα – κυβέρνηση, αντιπολίτευση, κομματικές νεολαίες, συνδικαλιστές. Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση…
