Κανονικά σήμερα, αν η στήλη ήταν διαδραστική, interactive όπως θα λέγαμε και στην εύανδρο Ηπειρο, θα την είχα σημαιοστολίσει από πάνω μέχρι κάτω. Θα την είχα φορτώσει σιρίτια και σημαιάκια, θα τη στόλιζα με πολύχρωμα λουλούδια, και μουσικές χαρούμενες θα παιάνιζαν. Δυστυχώς όμως ακόμη είμαστε στο χαρτί, και όλα αυτά, μόνο να τα φανταστώ μπορώ. Αλλά πού θα πάει, κάποια στιγμή, θα συμβεί και αυτό.
Γιορτάζω λοιπόν, την ουσιαστική επιστροφή του προέδρου Αλέξη, του ανθρώπου μου, αυτού με τον οποίο η στήλη πορεύεται χέρι-χέρι, εδώ και περίπου 15 χρόνια. Από τότε δηλαδή που ξεμύτισε στην πλατεία, με τους άλλους συντρόφους, προκειμένου να τα φέρει όλα τούμπα (κανονική, όχι Τούμπα Θεσσαλονίκης) για να καταλήξει στο τέλος με μια θεαματική κωλοτούμπα, που εκείνον μεν τον έβαλε στο… «πάνθεον» των μεγάλων «δημιουργών» της Ιστορίας, την δε κωλοτούμπα του, στο παγκόσμιο πολιτικό στερέωμα!
Μαζί μου πανηγυρίζουν επίσης κι όλοι εκείνοι που βγάζουν το ψωμάκι τους, όπως εγώ: γελοιογράφοι, σκιτσογράφοι, κειμενογράφοι, κωμωδιογράφοι, ο… Σεφερλής, σχολιαστές, αναλυτές – ένας ολόκληρος κόσμος που είχε πέσει στην κατάθλιψη χωρίς Τσίπρα όλα αυτά τα χρόνια.
Κυρίες και κύριοι, καλωσορίζω μέσα από την καρδιά μου, τον πρόεδρο Αλέξη, τον βετεράνο, τον απόμαχο, που θέλει (όπως μας είπε με ένα ωραίο βίντεο-ποίημα) να μας σώσει από τα… αιματοβαμμένα νύχια του Μητσοτάκη και της παρέας του!
Ανοιξε λογαριασμό με την αντιπολίτευση
Γιορτάζω εγώ διότι ο άνθρωπός μου is coming back, γιορτάζουν και στο Μέγαρο Μαξίμου. Για τον ίδιο λόγο! Ως την Ηρώδου Αττικού, σου λέει, ακούγονταν τα γέλια κι οι χαρές (καιρό είχαν κάπως να χαρούν στο μουντό κτίριο), και πού και πού διακόπτονταν από φωνές που έλεγαν «καλώς τον πελατάκο, καλώς τόνε». Ενας που με πήρε τηλέφωνο, ορκιζόταν πως μια από τις φωνές που άκουσε καθώς περνούσε από τη Βασιλέως Γεωργίου βγάζοντας περίπατο τον σκύλο του, ήταν του Κυριάκου, αλλά όταν τον στρίμωξα, μου απάντησε «εντάξει, έτσι μου φάνηκε, δεν παίρνω όρκο».
Πανηγύριζε ή όχι ο πρόεδρος Κυριάκος, η ουσία είναι ότι αυτό για το οποίο πάλευε καιρό τώρα, να «στήσει» απέναντί του για «πάσαν χρήσιν» τον loser Τσίπρα (loser, διότι του έχει ρίξει πέντε-έξι ήττες στο κεφάλι, τα θυμάστε φαντάζομαι), το κατάφερε, και το κατάφερε καλά. Διότι ο πρόεδρος Αλέξης, παραιτούμενος, άνοιξε λογαριασμό με την υπόλοιπη αντιπολίτευση – ακριβώς όπως το ήθελε και το επεδίωξε ο πρόεδρος Κυριάκος: «Αν δεν μπορούν, είπε, όσοι έχουν την ευθύνη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειές τους για να προκύψει η αλλαγή, τότε θα πρέπει να γίνουμε όλοι εμείς η αλλαγή που προσδοκούμε»!!
Να παραμερίσουν τις «ιδιοτέλειές» τους, ήτοι κάντε πέρα να περάσω! Απίθανος, ο τύπος.
Παραμένει… Τρίπρας
Παραιτήθηκε από βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, κάνοντας το πρώτο σημαντικό βήμα για τη δημιουργία του νέου κόμματος, αλλά ο μπαγάσας, αντί να πει γιατί το κάνει, φρόντισε για άλλη μια φορά να θυμίσει ότι παραμένει… Τσίπρας – τουτέστιν απεχθάνεται την αλήθεια περισσότερο κι από τις χειρότερες αμαρτίες του. Θυμίζοντας μερικά από τα κορυφαία ψέματα της καριέρας του, όπως εκείνο το απίθανο ότι «με έναν νόμο και ένα άρθρο θα επαναφέρω μισθούς και συντάξεις στα προ των μνημονίων επίπεδα», στη δήλωσή του δεν είπε, ξέρετε, παραιτούμαι γιατί θα κάνω δικό μου κόμμα. Οχι. Είπε ένα ακόμη ψέμα: παραιτήθηκε επειδή αισθάνθηκε «ότι η συμμετοχή μου, με την ειδική συνθήκη μάλιστα του πρώην πρωθυπουργού, δεν προσφέρει τίποτε ουσιαστικό σε όσους με εμπιστεύτηκαν»!!!
Ερώτηση: προσπάθησε καθόλου να προσφέρει κάτι ουσιαστικό ως εις εκ των 300 της Βουλής; Απάντηση: όχι, ποτέ! Στα δύο χρόνια που ήταν βουλευτής, μετά την παραίτησή του το καλοκαίρι του 2023, δεν πήρε ποτέ τον λόγο επί ενός νομοσχεδίου, δεν τοποθετήθηκε σε καμία προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή, δεν κατέθεσε καμία ερώτηση για κανέναν, δεν έλαβε τον λόγο ποτέ και για τίποτε. Ηταν σε φάση «παρίσταμαι και χαιρετίζω». Αρα, όλα όσα είπε για να δικαιολογήσει την παραίτηση, ήταν ένα – ακόμη – ψέμα! Πινόκιο, κανονικός…
Προσεχώς ανακοινώσεις
Το νέο κόμμα τώρα, όπως μου έλεγε χθες ένας από αυτούς με τους οποίους μιλάει, θα έχει τη λέξη «Ελπίδα» στον τίτλο. Πιθανόν μαζί με τον επιθετικό προσδιορισμό «Δημοκρατική». «Δημοκρατική Ελπίδα» δηλαδή ή κάτι τέτοιο. ΔΗΜΕ, ας πούμε.
Πότε θα το εξαγγείλει, κι αυτό παίζει. Πιθανότατα ως την άνοιξη του ’26. Αν και εγώ πάντα ήμουν της άποψης ότι θα έκανε το βήμα ανάμεσα στις δύο Κυριακές των εκλογών. Οταν θα έχουν καταγραφεί, και καθαρογραφεί, οι δυνάμεις όλων των κομμάτων, η ΝουΔου δεν θα έχει πλειοψηφία, και το ΠΑΣΟΚ ως δεύτερο κόμμα θα απέχει πολύ από το να την απειλήσει. Τότε, πίστευα (και εξακολουθώ, πρέπει να σας πω, να πιστεύω) ότι θα προχωρούσε στο εγχείρημα, εμφανιζόμενος ως Μεσσίας στο (πολιτικό) χάος. Για κάποιον λόγο προχωρεί σύντομα, λένε οι δικοί του. Εκτός κι αν διαβλέπει εκλογές μέσα στο ’26. Είναι και αυτό μια πιθανότητα…
Κακό χωριό τα λίγα σπίτια
Ολα τα ρεπορτάζ αναφέρουν ότι εκείνοι που έπαθαν την πλάκα τους για την παραίτηση του Τσίπρα ήταν στην Κουμουνδούρου. Παρότι την περίμεναν. Ο πρόεδρος Τσίπρας πήρε, λέει, τηλέφωνο τον φουκαρά τον πρόεδρο Φάμελλο να τον ενημερώσει, η συζήτηση ήταν πιο παγωμένη και από θερμοκρασίες που επικρατούν αυτή την περίοδο στην Ανταρκτική, διήρκεσε ελάχιστα, και από την πλευρά του προέδρου Φάμελλου δεν έγινε καμία προσπάθεια να τον αποτρέψει. Αλλωστε, δεν είχε και κανένα νόημα. Ο άνθρωπος, ο Τσίπρας δηλαδή, έχει πάρει ήδη τις αποφάσεις του, οπότε σιγά να μην άκουγε τον Φάμελλο, να του ζητούσε να μείνει, και να έμενε. Τέλειωσε αυτό το έργο. Από τις αντιδράσεις, ενδιαφέρον έχει η παρατήρηση του πολλά βαρύ και όχι Πολάκη, σε μια παπάντζα του Τσίπρα που είπε «ίσως σύντομα να ταξιδέψουμε πάλι μαζί σε πιο όμορφες θάλασσες». «Καλές θάλασσες λοιπόν… (με την 5η διάσπαση…)», του έγραψε στο Facebook, βάζοντας το πράγμα στις σωστές του διαστάσεις…
Αλλωστε είχε γίνει γνωστή, ήδη, η πρώτη επίπτωση αυτής της διάσπασης: την έδρα Τσίπρα στη Βουλή, καταλαμβάνει ο μπαρμπα-Θοδωρής Δρίτσας, ο οποίος έχει αποχωρήσει από καιρό από τον ΣΥΡΙΖΑ και έχει ενταχθεί στη Νέα Αριστερά, η οποία πλέον θα διαθέτει 12 βουλευτές στη Βουλή, έναντι 25 του ΣΥΡΙΖΑ. Κακό χωριό τα λίγα σπίτια, όλοι το λένε…
«Μάθημα» διαχείρισης κρίσεως
Κλείνοντας δεν μπορώ να μην απευθύνω τα θερμά μου συγχαρητήρια σε όσους από το Μέγαρο Μαξίμου και το υπουργείο Δικαιοσύνης χειρίστηκαν το θέμα του απεργού της Πλατείας Συντάγματος. Επειτα από 22 ημέρες, και αφού ξαναμπήκε γερά στην επικαιρότητα το θέμα των Τεμπών, η Εισαγγελία της Λάρισας αποφάσισε να κάνει απολύτως δεκτό το αίτημα του απεργού πατέρα, αλλά και όλων των υπολοίπων που αιτήθηκαν την εκταφή της σορού των παιδιών τους και τη διενέργεια τοξικολογικών εξετάσεων. Εύγε για τα αντανακλαστικά που επέδειξαν και τα οποία δείχνουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι έχουν χάσει κάθε επαφή με την επικαιρότητα και την πραγματικότητα. Επίσης παίρνουν άριστα και στη διαχείριση κρίσεων…
(22 μέρες για κάτι που θα μπορούσε να λήξει ευθύς εξ αρχής. Θαυμάστε τους!!!)
