Το παράδοξο είναι πια ένα από τα στερεότυπα στην πολιτική, δεν ξενίζει κανέναν. Έτσι δεν φαντάζομαι να προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση ότι, εδώ στην Ελλάδα, εκείνοι που έφριξαν περισσότερο από την ακύρωση (με τουρκική πρωτοβουλία) της συνάντησης Ερντογάν και Μητσοτάκη είναι οι ίδιοι που δεν θέλουν να μιλάμε καθόλου με τους Τούρκους. Αυτοί έχουν θιγεί περισσότερο από τη χυλόπιτα που μας σέρβιρε ο Ερντογάν στη Νέα Υόρκη. Αυτοί είναι που βράζουν από τον θυμό τους και ζητούν ικανοποίηση της θιγείσης τιμής του έθνους. Αυτοί που κανονικά θα έπρεπε να είναι ικανοποιημένοι από τη ματαίωση της συνάντησης και να νιώθουν δικαιωμένοι, όχι προσβεβλημένοι. Αυτοί όμως, ξέρετε, θα ήταν δυσαρεστημένοι σε κάθε πιθανή περίπτωση, ακόμη και αν ο Ερντογάν έβγαινε δακρυσμένος από τη συνάντηση και με τρεμάμενη φωνή ζητούσε συγγνώμη από την Ελλάδα, απλώς και μόνο επειδή υπάρχει αυτός και το έθνος στο οποίο ανήκει.
Το μόνο που ίσως ικανοποιούσε τους μαξιμαλιστές θα ήταν αν κάναμε έναν πόλεμο στους Τούρκους. Οχι τίποτα φοβερό, δυο – τρεις μέρες το πολύ. Αυτό, ναι, θα ξέπλενε την ντροπή από τη χυλόπιτα. Το πρόβλημα βέβαια θα ήταν ότι, μετά, θα είχαμε να ντρεπόμαστε για κάτι πολύ μεγαλύτερο, για τον επόμενο αιώνα τουλάχιστον. Πάντως, την ντροπή για την απαράδεκτη συμπεριφορά στη Νέα Υόρκη θα την έχουμε ξεπλύνει! Με κάτι τέτοιες αλλοπρόσαλλες στάσεις που παρατηρώ στον περίγυρο, συνειδητοποιώ ότι η δημόσια ψυχιατρική μέριμνα έχει παραμεληθεί στην Ελλάδα.
ΞΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ!
Αναθαρρήστε! Δεν είμαστε μόνοι σε αυτό τον σκληρό, μεγάλο κόσμο, που όλοι μας ζηλεύουν και μας επιβουλεύονται! Δεν είμαστε ανάδελφοι, υπάρχουν και οι εξάδελφοι στην Κύπρο. Μπορεί να διαφωνούμε κάποτε, μόνο στα δευτερεύοντα και τα επιμέρους, όπως το περίφημο υποβρύχιο καλώδιο, αλλά στα ουσιώδη, σε αυτά που αφορούν την ταυτότητά μας είναι πάντα στο πλευρό μας. Λόγου χάρη, τώρα, που εμείς υφιστάμεθα τον ευρωπαϊκό διασυρμό εξαιτίας του ΟΠΕΚΕΠΕ. Ετσι νομίζατε ότι θα μας άφηναν τα ξαδέρφια μας, στη μοναξιά του κύφωνα; Ηρθαν κι αυτοί λοιπόν δίπλα μας, έχει και γι’ αυτούς θέση ο κύφωνας, γιατί διαβάζω στον κυπριακό Τύπο ότι με απόφαση των αρμοδίων οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης ζητείται από την Κύπρο να επιστρέψει 67 εκατομμύρια ευρώ στα ευρωπαϊκά ταμεία.
Τα χρήματα αυτά ήταν η συμβολή της ΕΕ στην κατασκευή τερματικού σταθμού υγροποιημένου αερίου. Κάποιοι όμως – που προφανώς είναι οι αρμόδιοι στην κυβέρνηση και το κράτος – έστησαν τον διαγωνισμό ώστε το έργο να πάει σε κινεζική κοινοπραξία. Η απόφαση δεν επιδέχεται αναθεώρηση και μάλιστα, όπως επισημαίνει ειρωνικά η εφημερίδα «Φιλελεύθερος», οι ευρωπαϊκές Αρχές έχουν στείλει εκεί όπου πρέπει τον αριθμό του ΙΒΑΝ, στον οποίο πρέπει να πιστωθούν τα 67 εκατομμύρια. Το μόνο που μένει, λοιπόν, από τη δική μας πλευρά είναι να πούμε ένα «thank you Cyprus», όπως στη Γιουροβίζιον…
ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ
Το ζήτησε ο Αλέξης. Μπορούσε να μην το ζητήσει και ο Νικόλας; Δεν θα μπορούσε, αφού το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη είναι σταθερά προσανατολισμένο προς τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο θέλει να γίνει ελκυστικό ως μία πιο ραφινάτη εκδοχή της Αριστεράς. Είναι επόμενο, συνεπώς, ο Νικόλας να ανταγωνίζεται τον Αλέξη, πολύ περισσότερο όταν ο Αλέξης ετοιμάζεται για να παρουσιάσει τη δική του εκδοχή του ίδιου προϊόντος. Έτσι και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προστέθηκε στη λιτανεία εκείνων που ζητούν ικανοποίηση του αιτήματος του Πάνου Ρούτσι. Διαφέρουν μόνο στην αιτιολόγηση που επιλέγει ο καθένας τους. Για μεν τον Αλέξη, η διάκριση των εξουσιών είναι «νομικισμός» και πρέπει να τον προσπεράσουμε. Φυσικό εκ μέρους του να το λέει, διότι η μόρφωση και τα πνευματικά εφόδιά του είναι από τον κόσμο της άκρας Αριστεράς, που θέλει επανάσταση, ανατροπή και τα σχετικά.
Ο Νικόλας, όμως, ζητάει από την κυβέρνηση να ικανοποιήσει το αίτημα, μολονότι συνιστά παρέμβαση στη Δικαιοσύνη, επειδή λέει ότι η κυβέρνηση έχει ήδη παρέμβει στη δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης. Συνεπώς, δεν τρέχει τίποτα αν παρέμβει ξανά, με τη λογική του ΠΑΣΟΚ. Εφόσον η Δικαιοσύνη δεν είναι παρθένα, πειράζει να επωφεληθούμε και εμείς; Και πρόσθεσε το υπέροχο: «Ας είμαστε μια κοινωνία ανθρωπιάς!». Τίποτε άλλο, νομίζω, δεν φωτίζει τις ιδεολογικές διαφορές ΠΑΣΟΚ και Αριστεράς όσο αυτή η σύγκριση.
