Μια συστηματική αλλά ψύχραιμη περιήγηση στα ελληνικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις τελευταίες μέρες (αλλά ας μην το πάρουμε πάνω μας, συμβαίνει και στην αλλοδαπή), θα επιβεβαίωνε μια παθολογία της εποχής μας. Η εύκολη πρόσβαση στον δημόσιο λόγο του Διαδικτύου, τα φαντασιακά ντιμπέιτ, αυτές οι ανοιχτές σοσιαλμιντιακές συζητήσεις μεταξύ ανθρώπων που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, η καλλιεργημένη υποχρέωση (πώς να πω πιο light τον ψυχαναγκασμό;) να καταθέσει κάποιος τη γνώμη του, την άποψή του, την κριτική του, το POV (Point of View) του για ό,τι συμβαίνει, θολώνουν την ουσία ενός γεγονότος και στρέφουν τους προβολείς στις ερμηνείες του, στο πώς «διαβάζεται» δηλαδή. Και οι «αναγνώσεις» είναι τόσες όσες και οι ανθρώπινες συνειδήσεις.
Η δολοφονία του Τσάρλι Κερκ (που λες ρε παιδί μου λες και τον είχε μπατζανάκη, τόσο καλά τον ήξερε ο μέσος Ελληνας) ήταν η αφορμή να ξεφύγει, για άλλη μια φορά, ο διάλογος, να μετατοπιστεί από αυτό καθαυτό το γεγονός στην κάθε προσωπική ατζέντα, να μεταφραστεί με το κάθε προσωπικό λεξιλόγιο. Τι συζητιέται λοιπόν αυτές τις μέρες; Γιατί σφάζονται τα παλικάρια; Πώς, με αφορμή ένα κείμενο περί Κερκ, βρίζονται μεταξύ τους, εδώ, στην άλλη πλευρά της Γης, σοβαροί άνθρωποι;
Βουίζουν λοιπόν τα μπουγαδόσχοινα των σόσιαλ. Τι ήταν ο Κερκ; Ακροδεξιός φασίστας ή υπέρμαχος της ελευθερίας του λόγου; Μήπως τίποτα από τα δύο, απλώς συντηρητικός; Και ποιοι είναι πιο φασίστες; Οι οπαδοί του Κερκ ή αυτοί που επιχαίρουν για τον θάνατό του; Και μήπως η woke ατζέντα ενάντια στην οποία ήταν το θύμα, είναι ο νέος φασισμός; Και τελικά είπε ή δεν είπε ότι οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να καίγονται στην κόλαση; Και, αν ήταν φασίστας, καλά έκαναν που τον σκότωσαν; Δηλαδή καλά έκαναν ή, απλώς, «δεν θα γίνει και τίποτα αν λείψουν και κάποιοι από δαύτους». Και ο δολοφόνος τελικά τι ήταν; Ενας όμοιός του, υπέρμαχος της οπλοκατοχής, γιος σερίφη; Ή ένας αριστερός τρανσέξουαλ; Και όντως ο πατέρας του τον έπεισε να παραδοθεί ή τον κατέδωσε; Και τι σημαίνει, σήμερα, «αριστερός» στις ΗΠΑ; Και όποιος δεν είναι αριστερός, είναι φασίστας; Και επειδή ο Κερκ ήταν επικοινωνιακός και μπορούσε να κάνει διάλογο, αυτό τον κάνει πιο «βελούδινο»; Και τελικά ποιος δολοφονήθηκε; Ενας οικογενειάρχης πατέρας δύο παιδιών ή ένας κήρυκας του μίσους; Και προς τι κοινωνία οδεύουμε; Σε αυτήν που, αν πεις δημόσια τη γνώμη σου, γίνεσαι, αυτόματα, υποψήφιο θύμα δολοφονίας;
Σύγχυση
Μεγάλη κουβενταρία για ένα σοβαρό θέμα που όμως θεωρώ ότι ο μέσος πολίτης θα έπρεπε να το δει πιο αποστασιοποιημένα. Με λιγότερη «προσωπική συμμετοχή» δηλαδή. Διότι, όσο το γενικό γίνεται προσωπικό και ειδικό, τόσο απομειώνεται η σημαντικότητά του.
Κατ’ αρχάς πρόκειται για μια ξεκάθαρα πολιτική δολοφονία. Και οι πολιτικές προεκτάσεις της, κάτι μου λέει ότι θα διεγείρουν ένα ντόμινο επιπτώσεων. Μια πιθανή ένταση του εμφυλιοπολεμικού κλίματος στις ΗΠΑ θα προκαλέσει παγκόσμιο – και καθόλου ευχάριστο – εφέ. Οπως επίσης και οι πανηγυρισμοί στα σόσιαλ για τον θάνατό του υπάρχει περίπτωση να επιφέρουν περιορισμούς. Η δολοφονία αυτή ήταν ό,τι ακριβώς δεν χρειαζόταν ο σε επικίνδυνη ισορροπία πλανήτης μας.
Μια πολιτική δολοφονία βέβαια είναι φυσικό να εγείρει και συζήτηση περί ηθικών αξιών και προτεραιοτήτων. Αυτό όμως που δεν θα πρέπει να προκαλεί είναι υπαρξιακές προσωπικές προβολές. Διότι δεν υφίσταται πιο ισχυρό υπαρξιακό θέμα από τον ίδιο τον θάνατο.
