Η ελληνική Ακροδεξιά δεν μπορεί να κατεβάσει στους δρόμους σχεδόν 110.000 ανθρώπους. Για να ακριβολογούμε, δεν μπορεί να «ξεσηκώσει» έναν αριθμό ανάλογο (με βάση τον πληθυσμό της χώρας μας) μ’ αυτόν που άκουσαν το κάλεσμα του Τόμι Ρόμπινσον – ο οποίος διοργάνωσε τη μεγαλύτερη εθνικιστική διαδήλωση των τελευταίων δεκαετιών στο Λονδίνο. Κανένας από τα κομματίδια στα δεξιά της ΝΔ δεν γοητεύει τόσο τα πλήθη ώστε να μαζέψει σε ένα «φεστιβάλ της ελευθερίας του λόγου» όλους εκείνους που διαδίδουν θεωρίες συνωμοσίας κι ακούν ευχάριστα τη ρητορική μίσους κατά των ξένων. Ούτε έχει τις διασυνδέσεις για να καλέσει σελέμπριτι αυτού του άκρου. Οπως, τον Ιλον Μασκ, ο οποίος ζήτησε από τους συγκεντρωμένους «διάλυση του Κοινοβουλίου» και «αλλαγή κυβέρνησης» επειδή πολλά απ’ αυτά που λένε οι γουοκιστές είναι «σούπερ ρατσιστικά, σούπερ σεξιστικά και συχνά αντιθρησκευτικά αλλά μόνο αντιχριστιανικά» (και φυσικά, τους προειδοποίησε ότι η βία πηγάζει από τ΄αριστερά, επικαλούμενος τον θάνατο του «φίλου» τους Τσάρλι Κερκ). Ή τον Ερίκ Ζεμούρ, που διαπίστωσε πως το Ηνωμένο Βασίλειο κι η Γαλλία εποικίζονται από τις πρώην αποικίες τους. Στη βρετανική πρωτεύουσα, οι ακροδεξιοί, Ευρωπαίοι και μη, έκαναν επίδειξη δύναμης.
Κοινοτοπία
Το πνεύμα της εποχής την εξηγεί σε κάποιο βαθμό. Στο γραφείο του ηγέτη του ελεύθερου κόσμου κάθεται κάποιος που έχει απενοχοποιήσει κάθε ιδεολογική ακρότητα. Βέβαια, οι εγχώριοι ομοϊδεάτες του Ρόμπινσον δεν προβλέπεται στο άμεσο μέλλον να ζήσουν τέτοιες στιγμές δόξας (παρότι υπάρχει το μομέντουμ για μια υπερσυντηρητική στροφή της κοινωνίας στα περισσότερα δυτικά κράτη) γιατί η ατζέντα που εκπροσωπούν έχει υιοθετηθεί κι από ένα μεγαλύτερο κόμμα: το κυβερνών. Τα συνθήματα που κατά καιρούς κραυγάζουν, δηλώνοντας ότι θέλουν να ξανακάνουν την πατρίδα μεγάλη, δεν αγνοούνται από την κυβέρνηση της ΝΔ. Μέλη της μιλάνε για μια μεταναστευτική πολιτική που βάζει τους Ελληνες πρώτα. Τα Rafale και οι Belharra διαφημίζονται συχνά προκειμένου να τονώνεται η πίστη του δεξιού ακροατηρίου στην αποτρεπτική ικανότητα των Ενόπλων Δυνάμεων. Ελάχιστοι γαλάζιοι φείδονται κομπλιμέντων στον πρόεδρο Τραμπ όποτε τους δίνεται η ευκαιρία να σχολιάσουν την αμερικανική επικαιρότητα. Εκ πρώτης όψεως, λοιπόν, η ελληνική πολιτική σκηνή δεν κινδυνεύει να αλωθεί από τους ακροδεξιούς – αφού, στους δυνητικούς τους ψηφοφόρους προσφέρεται και μια συστημική εναλλακτική. Εφόσον όμως η θεματολογία που τους τρέφει, κυριαρχεί στον δημόσιο διάλογο – ακόμη κι αν τα ποσοστά τους δεν αυξάνονται σημαντικά –, οι απόψεις τους κανονικοποιούνται. Και σ’ αυτή την κοινοτοπία κρύβεται κάτι κακό.
