Η δέσμη μέτρων και παροχών που εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ αλλά και που αναλυτικά υπογράμμισε στη συνέντευξη Tύπου χθες ήταν προφανώς προς μία κατεύθυνση ανασυγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας. Υπό την έννοια ότι στόχευσε στα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα.
Παρ’ όλ’ αυτά μία εικόνα υπαγωγής στη διαχείριση της φθοράς του ήταν παραπάνω από προφανής. Και εδώ είναι η παγίδα. Να διαβαστούν τα μέτρα εν συνόλω ως μία απλή προσπάθεια αναστροφής των δυσμενών δημοσκοπικών όρων και όχι σε μία κατεύθυνση σαφούς στρατηγικής ενός οράματος για την ελληνική κοινωνία. Οι πρωθυπουργοί προφανώς κρίνονται από την καθημερινότητα. Από αυτό που λέμε πορτοφόλι του μέσου νοικοκυριού. Προφανώς κρίνονται από τους όρους ασφάλειας και ευταξίας του μέσου πολίτη. Την ίδια ώρα όμως ένας πρωθυπουργός οφείλει να δίνει και ένα μακροπρόθεσμο όραμα για το σύνολο της χώρας. Και αυτό δεν έχει απλώς να κάνει με τη θέση της Ελλάδας στο νέο γεωπολιτικό στερέωμα αλλά έχει με τον προσανατολισμό του ίδιου του περιεχομένου της πολιτικής του.
Ορισμένες μακρόχρονες πολιτικές ή αποχρώσες ενδείξεις τέτοιων είχαμε στις εξαγγελίες. Δεν φάνηκε όμως είτε πως αυτές συναρμολογούνται με έναν συνεκτικό τρόπο είτε πως κατευθύνουν και οδηγούν στην Ελλάδα όντως του 2030 ή του 2035. Διαχείριση και όραμα δεν είναι όροι αντιστικτικοί. Ο δεύτερος όρος όμως πάντα έχει τη σημασία του.
