Δύο πρώην προστατευόμενοι μάρτυρες στην υπόθεση Novartis δικάζονται φόρα παρτίδα για ψευδομαρτυρία.
Πρώτα τους έβγαλαν τις «κουκούλες». Για ποιον λόγο; Επειδή η Δικαιοσύνη διαπίστωσε πως τίποτα από όσα κατέθεσαν δεν αποδείχτηκε ή δεν επιβεβαιώθηκε.
Γιατί λοιπόν να προστατεύονται;
Ύστερα οδηγήθηκαν στο εδώλιο και δικάζονται για ψευδή κατάθεση. Ο εισαγγελέας ζήτησε προχθές την καταδίκη τους και περιμένουμε την απόφαση του δικαστηρίου τις επόμενες μέρες.
Στις απολογίες τους οι δύο κατηγορούμενοι επανέλαβαν περίπου εκείνα για τα οποία διώκονται. Πιο μαζεμένα ο ένας, πιο κατηγορηματικά η άλλη.
Λογικό. Θα βγουν ποτέ να ομολογήσουν ότι είπαν ψέματα όταν δικάζονται επειδή είπαν ψέματα;
Ξαναβγήκαν πάντως από τα λαγούμια τους διάφοροι νοβαρτιανοί (με πρώτο τον Πολάκη…) να πανηγυρίσουν μετά τις απολογίες «ορίστε, τα λέγαμε!».
Ποιοι τα λέγαμε; Οι ψευδομάρτυρες τα έλεγαν. Οι άλλοι σαν χάνοι επαναλάμβαναν τις κουταμάρες για το FBI, τα «αδιευκρίνιστα» και τις τροχήλατες βαλίτσες.
Για τον Πολάκη δεν έχω απορίες. Αρχίζω να πείθομαι ότι απλώς «ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει!» – όπως με διαβεβαίωνε επί χρόνια κορυφαίος υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ και δυσκολευόμουν να τον πιστέψω…
Οι υπόλοιποι, όμως; Γιατί αισθάνονται την ανάγκη να ανακυκλώσουν ένα κατασκεύασμα που κατέρρευσε και το οποίο μόνο ζημιά έκανε στους κατασκευαστές του;
Η μια εξήγηση είναι πως ούτε αυτοί καταλαβαίνουν.
Ζήτημα νοημοσύνης. Το υποτιμούμε αλλά είναι σοβαρός παράγων στην πολιτική και τη δημοσιογραφία.
Η δεύτερη είναι ότι καταλαβαίνουν πολύ καλά αλλά δεν τους συμφέρει πολιτικά αυτό που καταλαβαίνουν.
Κι επαναφέρουν το κατασκεύασμα περίπου σαν πολιτικό επιχείρημα.
Η τρίτη είναι ότι έχουν βάλει το χεράκι τους στο στήσιμο, τη γλίτωσαν φτηνά και τώρα πάνε να ξεμυτίσουν.
Δεν θα επιλέξω εξήγηση, άλλωστε δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει μόνο μία. Μπορεί να κυκλοφορούν και άλλες που μου διαφεύγουν.
Όλα αυτά όμως είναι τα επακόλουθα μιας επιείκειας ή μιας μεγαθυμίας που δεν επέτρεψε μετά την αλλαγή κυβέρνησης το 2019 να εκκαθαριστεί πλήρως η σκευωρία με τη Novartis και να επιμεριστούν ευθύνες.
Προτάχθηκε η λήθη. Αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις η λήθη δεν είναι λύση.
Σαν σήμερα, το 1949, έληξε ο Εμφύλιος με τη συντριπτική ήττα των κομμουνιστών.
– Ήλθε η ώρα να ξεχάσουμε, είπε με ανακούφιση ένας νεαρός στρατεύσιμος που πολεμούσε στον Γράμμο.
– Όχι, παιδί μου. Τώρα ήλθε η ώρα να θυμόμαστε, του απάντησε ο διοικητής του.
Ο νεαρός στρατιώτης ήταν ο πατέρας μου. Τον διοικητή δεν τον ξαναείδε ποτέ. Αλλά τον μνημόνευε συχνά.
