«E, και τι; Θα πεθάνουν αν δεν τις ταΐσεις εσύ;». Η ερώτηση του περιπατητή που συνάντησα στον λόφο ήχησε επιθετική. Μόλις του είχα εξηγήσει ότι οι καρπουζόφλουδες που κουβαλούσα στη σακούλα προορίζονταν για τις χελώνες, τις δεκάδες χελώνες που ζουν στου Φιλοπάππου. Δεν τις βλέπεις εύκολα – μπορεί να τις ακούσεις. Για την ακρίβεια, ακούς το σούρσιμό τους στα ξερά χόρτα. Την πρώτη φορά αναπηδάς – σκέφτεσαι μήπως είναι κάποιο φίδι. Σιγά σιγά, όμως, «εκπαιδεύεται» το μάτι σου. Γιατί, παρά το φυσικό τους καμουφλάζ, με προσεκτικό «σκανάρισμα» του εδάφους, θα τις εντοπίσεις να προχωρούν σιγά σιγά αναζητώντας δροσιά. Αν ξεπεράσεις την παρόρμηση και δεν προσπεράσεις αυτή την «πέτρα», ανακαλύπτεις έναν μαγικό κόσμο που κρύβει μοναδική εξυπνάδα. Γιατί οι χελώνες (όπως διάβασα και σε μια έρευνα) είναι προικισμένες με εντυπωσιακή μακροπρόθεσμη μνήμη, αίσθηση του προσανατολισμού και έχουν την ικανότητα να λύνουν προβλήματα. Διαθέτουν δηλαδή όσα τους είναι απαραίτητα για να επιβιώνουν σε ένα αφιλόξενο μέρος. Οπως, ας πούμε, είναι τα καλοκαίρια ο λόφος του Φιλοπάππου.
Στην πρώτη σας συνάντηση κρύβονται βιαστικά στο καβούκι τους. Αφήνοντας μπροστά τους ένα μικρό «κέρασμα», αποκτάτε μια φίλη. Την επόμενη φορά, θα σας κοιτάξει ψύχραιμα – ίσως και με αναίδεια – και θα μείνει εκεί, περιμένοντας τον μεζέ της. Είπαμε, οι χελώνες έχουν μνήμη, πολύ πιθανό – το λέω από εμπειρία – να σας θυμηθούν.
Και για να απαντήσω στην ερώτηση: εννοείται ότι δεν θα πεθάνουν. Ισως δυσκολευτούν να βρουν «ζωντανό» χορτάρι, όλα είναι θεόξερα, αλλά θα επιβιώσουν φυσικά. Ομως, όλοι εμείς (δεν είμαστε λίγοι) που έχουμε ως απαραίτητο αξεσουάρ της βόλτας μια νάιλον σακούλα με μερικά φλούδια από ροδάκινα, λίγο αγγουράκι, το κάνουμε περισσότερο για εμάς. Για τον ίδιο λόγο που μαζεύουμε το πλαστικό μπουκάλι που πέταξε κάποιος (δεν λύνουμε το πρόβλημα των σκουπιδιών, το ξέρουμε), που βάζουμε λίγο νερό σε ένα πήλινο μπολάκι για τα πουλιά (οι βρύσες του λόφου σπάνια έχουν νερό)…
Η Τζίνα Μοσχολιού απουσιάζει με άδεια
