Η επετειακή κλωτσοπατινάδα για το ναυάγιο και την κωλοτούμπα του 2015 είχε δύο προφανή συμπεράσματα.
Πρώτον, ότι ο Τσίπρας θέλει να επιστρέψει στα πράγματα και φτιασιδώνει όπως μπορεί το προφίλ του.
Δικαίωμά του και χαρά στο κουράγιο του.
Δεύτερον, ότι ο πρώην πρωθυπουργός έχει καταλάβει πως το μεγάλο βαρίδι που σέρνει είναι το 2015 και προσπαθεί να το ελαφρύνει.
Σωστά το κατάλαβε αλλά άμα γράψει το σκορ, πάει το ματσάκι.
Τα υπόλοιπα είναι για όσους ενδιαφέρονται να επιστρέψει ο Τσίπρας που δεν είναι και πλήθη.
Ο Μητσοτάκης θα αποκτήσει πάλι τον αγαπημένο μπαμπούλα για το ακροατήριό του.
Ο κατακερματισμός της αντιπολίτευσης θα βαθύνει.
Το Κέντρο θα ζωντανέψει την «αντιαριστερή» επαγρύπνηση που είχε λίγο χαλαρώσει.
Και οι υπόλοιποι αρχηγοί και αρχηγίσκοι της αντιπολίτευσης θα πλακώνονται μεταξύ τους με μεγαλύτερο κέφι και όρεξη. Μεγάλα γλέντια.
Διότι το πραγματικό αφήγημα είναι τελικά απλό και δεν αλλάζει.
Το 2015, ένας θίασος παλιάτσων προσπάθησε να πιάσει κορόιδο ολόκληρη την Ευρώπη. Και φυσικά έχασε.
Μα είχαν ακροατήριο, θα μου πείτε. Ασφαλώς. Και το Τρίο Στούτζες είχε ακροατήριο και μεγάλη πλάκα αλλά κανείς δεν διανοήθηκε ποτέ να τους αναθέσει τη διακυβέρνηση των ΗΠΑ.
Ποιος άνθρωπος με σώα μυαλά θα καθόταν σήμερα να αναλύει τα προ δεκαετίας ανδραγαθήματα του Τσίπρα και των υπολοίπων Συριζανέλ αν είχαν παραμείνει στον καλλιτεχνικό χώρο;
Αντιθέτως οι δικοί μας όχι μόνο το διανοήθηκαν, όχι μόνο απέρριψαν σε ποσοστό 61,31% κάτι που δεν καταλάβαιναν, όχι μόνο χόρευαν υπερήφανα καλαματιανά, αλλά κάποιοι ψάχνουν ακόμη και σήμερα δικαιολογίες.
Υποθέτω ότι μιλάμε για ανίατες περιπτώσεις.
Που μάλλον θα είχαν γιατρευτεί με τη μέθοδο του σοκ αν ο τότε πρόεδρος τα Δημοκρατίας και οι τότε αρχηγοί την αντιπολίτευσης δεν βοηθούσαν ανεξήγητα τον Τσίπρα να πέσει στα μαλακά μετά το δημοψήφισμα.
Διευκόλυναν μια κυβέρνηση που δεν είχε πια κοινοβουλευτική πλειοψηφία να κάνει την κωλοτούμπα. Και μάλιστα τη διευκόλυναν χωρίς να ζητήσουν αλλαγή πρωθυπουργού, αλλαγές στην κυβέρνηση ή έστω κάποιο στοιχειώδες πολιτικό εχέγγυο.
Παραδόξως λοιπόν όχι μόνο η τότε κυβέρνηση αλλά ούτε η τότε αντιπολίτευση ανταποκρίθηκε στον ρόλο της.
Αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων. Και δεν άφησε τον υπεύθυνο πρωθυπουργό αντιμέτωπο με τον λογαριασμό που ο ίδιος είχε ανοίξει σε μια ανύπαρκτη διαπραγμάτευση και με ένα καταστροφικό δημοψήφισμα.
Ακούω πως μαζί του θα πλήρωνε το ναυάγιο και η χώρα. Καμία αντίρρηση. Μόλις άλλωστε το είχε ζητήσει μεγαλοφώνως και η ίδια με ποσοστό 61,31%.
Για κάποιον λόγο τής χάλασαν το χατίρι.
