Γιατί θέλει κυβέρνηση ειδικού σκοπού ο συριζαίος ευρωβουλευτής; Επειδή «η σκιά της διαφθοράς πλανάται πάνω από τη χώρα και μειώνει την αξιοπιστία της χώρας μας στο εξωτερικό. Ταυτόχρονα ακυρώνει τις προσπάθειές μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στα διεθνή fora να υπερασπιστούμε τις εθνικές γραμμές και τα συμφέροντα της πατρίδας μας». Οπότε, κατά την άποψή του, μια τέτοια θα πετύχει «την κάθαρση και την εξυγίανση της δημόσιας διοίκησης και των θεσμών» και θα ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη τόσο των Ελλήνων στο κράτος τους όσο και τον Ευρωπαίων στον εταίρο τους. Παρά το άδειασμα της Κουμουνδούρου, εκείνος επιμένει. Δηλώνοντας, μάλιστα, πως η πρότασή του γίνεται χωρίς ιδιοτέλεια κι είναι το αντίθετο του αναχρονιστικού πολιτικαντισμού. Εντάξει, οι παλαιότεροι απ’ τον Φαραντούρη στην πολιτική διακρίνουν κάτι τετριμμένο σ’ αυτή: την ανάγκη κάθε εκπροσώπου της Ελλάδας στις Βρυξέλλες να παίξει στα εγχώρια μίντια. Ούτε οι πιο συνηθισμένοι στις κομματικές παραφωνίες του ΣΥΡΙΖΑ (τις οποίες οι γνωστές της ιδιολέκτου του βαπτίζουν πλουραλισμό) δεν άκουσαν την ιδέα του σαν πρελούδιο μιας ακόμη εσωκομματικής διαφωνίας για τη στρατηγική των αριστερών από εδώ και πέρα.
Πυροτέχνημα
Ο άνθρωπος που διεκδίκησε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Νοέμβριο (και πέρασε τρεις ολόκληρες μονάδες τον Γκλέτσο, πιάνοντας 5,08%) δεν εξέφρασε το κόμμα, λένε «σύντροφοί» του, και κανένας δεν δυσκολεύεται να πιστέψει πως μίλησε μόνο για τον εαυτό του. Οι κυβερνήσεις ειδικού σκοπού, εξάλλου, δεν περιλαμβάνονται στο ρεπερτόριο ενός πολιτικού συστήματος αλλεργικού στη συναίνεση. Η μοναδική φορά που σχηματίστηκε μια ήταν το μακρινό – και βρώμικο – ’89. Ούτε καν στην πιο δραματική στιγμή της μεταπολιτευτικής ιστορίας, πριν από δέκα χρόνια ακριβώς, το σενάριο για τη συγκρότηση μιας δεν εξετάστηκε σοβαρά. Ούτε όμως και στα τέλη του 2014, όταν διάφοροι – όχι κεντρικοί παίκτες – εισηγούνταν τον σχηματισμό της, δεν είχε στ’ αλήθεια πιθανότητες να προκύψει. Πριν από τις εθνικές εκλογές του 2023 δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο ενός βραχύβιου κυβερνητικού σχήματος αυτού του είδους ο Τσίπρας στη διακαναλική του, αλλά, αντί να ασκήσει πίεση στο ΠΑΣΟΚ, πρόσφερε επιχειρήματα στη ΝΔ, η οποία υποσχόταν σταθερότητα στους ψηφοφόρους. Οποιος προτείνει κυβερνήσεις ειδικού σκοπού εδώ, λοιπόν, δεν έχει μελετήσει το πλαίσιο μέσα στο οποίο πολιτεύεται τόσο ώστε να το κατανοήσει. Εχει απλά διαισθανθεί πως ένα πυροτέχνημα φτάνει για να κερδίσει μερικές ώρες δημοσιότητας – κι αυτή η αντίληψη αγιάζει τον σκοπό του.
