Με απόλαυση διαβάζω μικρά θεατρικά έργα με πρωταγωνιστές διαφόρους σίγουρα πολύ ωραίους τύπους, στελέχη υπουργείων και οργανισμών, συνδικαλιστές και αγροτοκτηνοτρόφους, που συζητάνε για τα συμφέροντά τους και τις υψηλές διασυνδέσεις τους, εκθέτουν τις μαγκιές τους, καλαμπουρίζουν με τα ωραία ευρωπαϊκά λεφτά που ενθυλακώνουν και καλοπερνάνε στην υγεία των κορόιδων – των ευρωπαίων εταίρων. Τα μικρά αυτά θεατρικά έργα μάς έχουν γνωρίσει πολύ ωραίους ανθρωπότυπους, τον Χασάπη και τον Φραπέ, τα στελέχη του ΟΠΕΚΕΠΕ και τον παπά των Ζωνιανών, πολλούς ακόμα…
Πώς προέκυψαν τα έργα αυτά που χάριν παιδιάς θα τα βαφτίσω Πιραντέλο τσέπης; Κυρίως, μέσω των επισυνδέσεων που έκαναν οι μυστικές υπηρεσίες έπειτα από εισαγγελική εντολή και προφανώς με πλήρη τήρηση της νομιμότητας. Καταλαβαίνω ότι αυτές είναι καλές επισυνδέσεις, σε αντίθεση με εκείνες που μας απασχολούσαν πριν από χρόνια, της χούντας Μητσοτάκη. Κι εκείνες, μεταξύ άλλων, κατέγραφαν κυβερνητικά στελέχη, βουλευτές και υπουργούς. Απλώς, αυτές πλήττουν την κυβέρνηση, άρα είναι οι παρακολουθήσεις «του λαού». Και με τον λαό δεν τα βάζουν οι διαρκώς οργισμένοι δημοσιολογούντες και οι κομματάρχες της αντιπολίτευσης, που νομίζουν ότι δουλειά τους είναι συνεχώς να κραυγάζουν, να ηθικολογούν και να καταγγέλλουν.
Η πλάκα είναι ότι ενώ με τον ίδιο τρόπο πολιτεύονται όλοι στην αντιπολίτευση, δεξιοί κι αριστεροί, ακόμα δεν έχουν καταλάβει γιατί η κυβέρνηση παραμένει ακλόνητη. Οχι μόνο επειδή πριν από ενάμιση μήνα όλοι σκοτωνόμασταν για τα ξυλόλια και για τη δήθεν συγκάλυψη, που πλέον εξαερώθηκαν. Δεν πάει το μυαλό των ιθυνόντων της αντιπολίτευσης ότι αυτή η γεμάτη υπαναχωρήσεις και εμπόδια κυβερνητική θητεία Μητσοτάκη έχει συμβάλει ώστε η χώρα να ξαναβρεί την επαφή της με τη διεθνή σκηνή και την Ευρώπη, έχει αποτρέψει ή, εν πάση περιπτώσει, έχει διαχειριστεί σοβαρές κρίσεις (την υβριδική επίθεση μέσω του Μεταναστευτικού στον Εβρο, την πανδημία του Covid, την ακρίβεια μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία), έχει συμβάλει στη βελτίωση του οικονομικού κλίματος, έχει μειώσει φόρους, έχει σταθερή αναπτυξιακή πορεία. Εκλεισε τη Μόρια, την ντροπή του μεταναστευτικού ανθρωπιστικού περισσεύματος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δείχνει ότι αντιμετωπίζει ζητήματα της καθημερινότητας (όπως το ΕΣΥ), βελτίωσε τις υπηρεσίες του Δημοσίου με την ψηφιοποίηση, πολέμησε την ανεργία και εργάζεται για τη ρύθμιση της έως πρόσφατα χαοτικής αγοράς εργασίας, με τη ρύθμιση για τα ιδιωτικά ΑΕΙ ουσιαστικά άνοιξε μια νέα αγορά δρομολογώντας την κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, προσπαθεί (με καθυστέρηση) να επισπεύσει την απονομή της δικαιοσύνης κ.λπ.
Ολα αυτά είναι θετικά μεταρρυθμιστικά βήματα, που η κοινωνία τα κατανοεί – κι είναι ο βασικός λόγος που η ΝΔ βρίσκεται συνεχώς πρώτη στις δημοσκοπήσεις. Η αντιπολίτευση της γκρίνιας, αντίθετα, δεν προτείνει βελτιώσεις της ζωής μας και της θέσης της χώρας. Ο θεωρούμενος αντισυστημικός πολιτικός λόγος αφήνει εκτός τους πολίτες, δεν προσφέρει θετική ατζέντα, επενδύει στην οργή και σε αρνητικά συναισθήματα. Εχει αποδέκτες – αλλά υπάρχει πάντα ένα κρίσιμο 30% με 40% ψηφοφόρων που δεν κραυγάζει, που ψηφίζει θετικά. Κι είναι έτοιμο να επαναλάβει την ψήφο του αν δεν έχει εναλλακτική δυνατότητα. Αν δηλαδή δεν φτιαχτεί μια κανονική αντιπολίτευση, με συγκεκριμένες θέσεις για συγκεκριμένα πράγματα της ζωής μας και με μια κωδική ονομασία των θέσεων αυτών, προκειμένου να ξέρουμε πού θα μας οδηγήσουν όσοι υπεραμύνονται αυτών.
Η ελληνική κοινωνία είναι ωριμότερη από τους πολιτικούς της. Διεκδικεί ένα πολιτικό σύστημα θετικό και δημιουργικό. Και δεν είναι διατεθειμένη να παραδώσει ακόμα μία φορά τα ηνία στους λαϊκιστές και στις παρορμήσεις τους.
Κωλοτούμπα; Κωλοτούμπα!
Εγραφα χθες για τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών μετά το Οχι του δημοψηφίσματος του 2015 και την κωλοτούμπα Τσίπρα. Δεν είχα όμως ακούσει τον Σταύρο Θεοδωράκη, επικεφαλής τότε του Ποταμιού, στις προχθεσινές ειδήσεις του Alpha, ο οποίος επιβεβαίωσε ότι κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα, προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία, ισχυριζόμενα ότι δήθεν το δημοψήφισμα και μετά η συνάντηση των πολιτικών αρχηγών ήταν σχεδιασμένα «για να πάρουμε ό,τι πήραμε από την Ευρώπη». Ο Σταύρος Θεοδωράκης υποστήριξε ό,τι ξέρουμε: ότι ο Τσίπρας επέλεξε «να συνεργαστεί με τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς και να παραμείνουμε στο ευρώ και στην Ευρώπη» κι ότι στη συνέχεια αυτή την ανάγνωση την έχει ο ίδιος αποδεχτεί. Αλλά πρόσθεσε ότι «κάποιοι, αντίπαλοί του, το ονομάζουν αυτό κωλοτούμπα. Εγώ δεν το λέω κωλοτούμπα. Λέω ότι τάχθηκε με τη σωστή πλευρά της ιστορίας σε μια κρίσιμη στιγμή».
Στρογγύλεμα. Ο Τσίπρας αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων, έντρομος, να προσχωρήσει στην επιλογή που κατάργησε την έως τότε ρητορική του. Οχι μόνο την κυβερνητική αλλά όλη τη συριζαϊκή προϊστορία. Οι συνέπειες για τον ίδιο λόγω της επερχόμενης καταστροφής θα ήταν αβάσταχτες – κι ο ίδιος ευτυχώς δεν είναι τραγικό πρόσωπο αλλά μάλλον τυχοδιωκτικός τύπος. Ας μη φοβόμαστε την πραγματικότητα, η πολιτική είναι σύγκρουση, δεν είναι καφενείο που στο τέλος όλοι τα βρίσκουμε και πάμε για τσίπουρα.
