Δεν υπήρχε ήχος, παρά μόνο το δυνατό θρόισμα του ανέμου ανάμεσα στα σπαράγματα των ναών και οι μακρινές ομιλίες των τελευταίων τουριστών που κύκλωναν τον αρχαιολογικό χώρο ενώ ο ήλιος έδυε πάνω από την ιερή γη της Δήλου. Το νησί του Απόλλωνα, γυμνό, πέτρινο, σχεδόν άχρονο, απλωνόταν γύρω τους σαν ξεχασμένη ανάμνηση. Εκείνοι περπατούσαν αθόρυβα σαν να φοβούνταν πως θα ξυπνήσουν τους αρχαίους κατοίκους του. Δεν μιλούσαν πολύ. Τα βλέμματα, τα χαμόγελα, τα δάχτυλα που ακουμπούσαν δειλά το χέρι του άλλου τα έλεγαν όλα. Οταν έφτασαν μπροστά στα μαρμάρινα λιοντάρια που έστεκαν αγέρωχα, φρουροί ενός κόσμου που έσβησε πια, ο έρωτάς τους φούντωσε ανάμεσα στο τότε και το τώρα και οι καρδιές τους ενώθηκαν μαζί με τα σώματά τους σε κάτι που ο χρόνος δεν το αγγίζει. Μέχρι που μια δυνατή ανδρική φωνή δυναμίτισε την ατμόσφαιρα με την ιαχή «stop, it’s wrap» προκαλώντας ένα ξαφνικό ξέσπασμα χειροκροτημάτων και πανηγυρισμών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή