Για την εργαλειοποίηση και την προσπάθεια πολιτικής χρήσης του τρομερού δυστυχήματος των Τεμπών τα είχαμε πει πολύ νωρίς, προτού αποκαλυφθούν οι μεθοδεύσεις. Η τοξική αντιπολίτευση, στερούμενη στρατηγικής για την πολιτική εξουδετέρωση της κυβερνητικής επιρροής στους πολίτες, χωρίς κυβερνητικό πρόγραμμα δηλαδή και πειστικές θέσεις που θα διασφάλιζαν, στις επόμενες εκλογές, την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, επέστρεψε στη μέθοδο που είχε δοκιμαστεί τα χρόνια από το 2010 ως το 2015: την προσπάθεια επινόησης ενός λόγου που θα τροφοδοτούσε μια νέα αγανάκτηση και, εξ αυτής, τη δημιουργία ενός νέου κινήματος οργής με αντικυβερνητικά χαρακτηριστικά.
Επί μήνες, ζήσαμε μια προσπάθεια ενοχοποίησης της κυβέρνησης, και κυρίως μια προσπάθεια ενοχοποίησης του Πρωθυπουργού, αφού αντί για τις συνθήκες του δυστυχήματος και την ενοχή φυσικών προσώπων και, ενδεχομένως, όσων εμπλέκονται στο πλέγμα των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών, επινοήθηκε μια φανταστική ιστορία με λαθρεμπόρια, λαθρεμπόρους και μια δεσπόζουσα οργανική ένωση, το ξυλόλιο, που υποτίθεται ότι μεταφερόταν κρυφά με την εμπορική αμαξοστοιχία που συγκρούστηκε, είτε για να νοθευτούν ποτά είτε για να εμπλουτιστούν όπλα του αμερικανονατοϊκού ιμπεριαλισμού.
Την ανυπόστατη αυτή κατηγορία έσπευσε να την υιοθετήσει ακόμα και το ΠΑΣΟΚ. Πίστεψε ο Νίκος Ανδρουλάκης ότι ήταν καλή ιδέα να συνταχθεί με τους απελπισμένους του αντισυστημικού συστημισμού, με τα κόμματα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, του Βελόπουλου, του Νατσιού και με τα άλλα υπολείμματα του ΣΥΡΙΖΑ. Το αποτέλεσμα ήταν η γιγάντωση του κόμματος της Κωνσταντοπούλου και η κατάταξη του ΠΑΣΟΚ στα κόμματα διαμαρτυρίας, μέρος κι αυτό ενός ρευστού αντισυστημισμού, το πολιτικό αποτέλεσμα του οποίου υπόσχεται αστάθεια και αναταραχή.
Και την κατάταξή του σε αυτή την κατηγορία, χορηγός της επιστροφής της πολιτικής ζωής στην αστάθεια, ακόμα δεν μπορεί να την κατανοήσει το ΠΑΣΟΚ, ο αρχηγός του οποίου, χθες, στη Βουλή, επέμενε στο «μπάζωμα», παρότι δεν υπάρχει πλέον το ξυλόλιο, ο αποχρών λόγος που να το δικαιολογεί. Κάπως έτσι, όμως, ξανάνοιξε δίοδο ώστε η Ζωή Κωνσταντοπούλου να τον ακολουθήσει. Πώς; Με τον ισοπεδωτικό τρόπο που μόνο αυτή ξέρει: ωρυόμενη κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη την ώρα της ομιλίας του, «εσείς τους σκοτώσατε», ανερωτώμενη κατόπιν: «Σας πείραξε η εσχάτη προδοσία και όχι ο θάνατος 57 ανθρώπων;». Γκεμπελισμός σε συσκευασία φοιτητικού αμφιθεάτρου. Επινόησε μάλιστα τον πρωτοφανή χαρακτηρισμό τού «εν αναμονή μέλλοντος κατηγορουμένου» – η νομικός που επικαλούνταν το τεκμήριο αθωότητας πελατών της, με βαριές κακουργηματικές κατηγορίες. Και καλά η Κωνσταντοπούλου. Αν δεν ωρύεται, δεν υπάρχει. Ο Νίκος Ανδρουλάκης πόσες φορές θα της στρώσει το χαλί;
Κατά τα άλλα, η άπελπις προσπάθεια να συντηρηθεί το δυστύχημα των Τεμπών ως «έγκλημα» συνεχίστηκε και χθες στη Βουλή. Τα κόμματα που φούσκωσαν τα πανιά τους ως έμποροι του πόνου προσπαθούν να συντηρήσουν με χοντροκοπιές τη μόνη προσοδοφόρα γι’ αυτά επιχείρηση – και υπαρξιακή για κάποια απ’ αυτά.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρθηκε σε έναν συνεταιρισμό τοξικότητας. Είναι η σημερινή εκδοχή του φαιοκόκκινου συνεταιρισμού του μεταπολιτευτικού παρελθόντος, ο αντιμνημονιακός συνεταιρισμός της άνω και της κάτω πλατείας των Αγανακτισμένων του 2010 του οιονεί εμφυλίου, ο συνεταιρισμός των αγωνιστών της ΕΡΤ που μπορεί να συμβολιστεί στην κοινή παράσταση Ζωής Κωνσταντοπούλου και Ραχήλ Μακρή έξω από τα γραφεία της κρατικής τηλεόρασης και, βέβαια, ο κυβερνητικός συνεταιρισμός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Δεν ξεχνώ – αλλά και να ήθελα δεν με αφήνουν να ξεχάσω.
Τα κατορθώματα του Σαμαρά
Η βιβλιοκριτική δεν είναι συνήθως μια ευγενής πράξη φιλομαθών αναγνωστών, που εξειδικεύουν το περιεχόμενο ενός βιβλίου. Στη σύγχρονη Ελλάδα, έχει γίνει αφορμή για να μπορούν διάφοροι πολιτικοί χωρίς ακροατήριο να το βρίσκουν και, με πρόφαση κάποιο βιβλίο, να κάνουν αισθητή μιντιακά την παρουσία τους. Στην κατηγορία αυτή συγκαταλέγω τον Αντώνη Σαμαρά και τον Κώστα Καραμανλή, που προχτές, παρουσιάζοντας το νέο βιβλίο γνωστού δημοσιογράφου με αντιδυτική ατζέντα, συντάχθηκαν μαζί του στο πουτινικό και, ταυτόχρονα, στο αντιμητσοτακικό στρατόπεδο.
Αυτό όμως δεν είναι είδηση. Η είδηση είναι ότι με τους δύο πρώην πρωθυπουργούς (ο ένας έριξε τον πατέρα Μητσοτάκη για το Μακεδονικό, που λύθηκε επαχθέστερα απ’ ό,τι αν η λύση είχε δρομολογηθεί τον προηγούμενο αιώνα, ο άλλος συνέβαλε στη διόγκωση του χρέους και στη χρεοκοπία) συντάχθηκαν πολλές μεγάλες αναξιοποίητες προσωπικότητες της πολιτικής, από όλο το φάσμα. Από τον Ευριπίδη Στυλιανίδη μέχρι τον Αλέκο Παπαδόπουλο, από τον εσχάτως άστεγο ξάδερφο Τσίπρα μέχρι τη Λούκα Κατσέλη, η πίστα ήταν γεμάτη από προσωπικότητες που επενδύουν στην επιστροφή του μεσσία του εθνικισμού και της τουρκοφαγίας – που δεν είναι άλλος από τον Αντώνη Σαμαρά.
Κι ανάμεσα στις προσωπικότητες αυτές, αρκετές από εκείνες που τον είχαν εμπλέξει στην υπόθεση Novartis. Θα τους πήγαινε, υποτίθεται, μέχρι τέλους. Αλλά τελικά θα τον πάνε αυτοί μέχρι τέλους.
