Θυμάμαι ότι ήμουν γύρω στα 12 όταν είδα για πρώτη φορά το Pride στην τηλεόραση. Δεν ήξερα τότε ότι είμαι λεσβία, αλλά κάτι μέσα μου σκίρτησε. Μου φαινόταν σαν γιορτή για ανθρώπους που ένιωθαν όπως εγώ, χωρίς να ξέρω ακόμα τι ακριβώς ένιωθα. Οταν το κατάλαβα δεν ένιωσα την ανάγκη να το κρύψω. Δεν επινόησα ποτέ αντρικά ονόματα όταν μιλούσα για ανθρώπους που με ενδιέφεραν. Από την πρώτη στιγμή που βρήκα λέξεις, τις χρησιμοποίησα με αλήθεια. Δεν ήταν πάντα εύκολο, αλλά ήταν πάντα σωστό για μένα. Κι όμως, για χρόνια δεν το είχα πει στη θεία και την ξαδέρφη μου, παρόλο που είμαστε πολύ κοντά. Η μητέρα μου ένιωθε άβολα, φοβόταν το «τι θα πει ο κόσμος». Φέτος, στα 32 μου, το είπα. Εφυγε ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου. Ενιωσα ελεύθερη, αληθινή, περήφανη. Και όλα πήγαν καλά! Η περηφάνια μου είναι αυτή: να μην αφήνω κανένα «δεν χρειάζεται να το ξέρουν» να κρύβει την αλήθεια μου. Και το ότι σήμερα κοιτάζω εκείνο το 12χρονο παιδί και του λέω: «Καλά το ένιωσες. Εδώ ανήκεις».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή