Υπήρξαν χρόνια που η φωνή μου δεν είχε χώρο. Παιδί τότε, αντικείμενο στα χέρια της Ιατρικής, με σώμα που εξεταζόταν χωρίς συναίνεση, με λόγια που με διέλυαν πριν ακόμα καταλάβω ποια είμαι. Οι επεμβάσεις, οι φωτογραφίες, οι κλειστές πόρτες – όλα με έκαναν να πιστέψω πως δεν ανήκα. Αλλά μέσα από την πάλη, άρχισα να ξαναχτίζω τον εαυτό μου. Και πέρσι, στάθηκα απέναντι σε μια ολόκληρη ιατρική κοινότητα, σε ένα πανευρωπαϊκό συνέδριο. Με κοίταζαν γιατροί – ίσως σαν αυτούς που κάποτε με αγνόησαν. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν ήμουν το παιδί στη σιωπή. Μίλησα. Με καθαρή φωνή, με αλήθεια, με επιχειρήματα. Δεν ζητούσα πια αποδοχή· δίδασκα. Οχι μόνο για το δικαίωμα των ίντερσεξ ανθρώπων στη σωματική αυτονομία, αλλά και για την αξιοπρέπεια που δεν μας αφαίρεσαν ποτέ – απλώς την πήραμε πίσω. Ηταν η στιγμή που η δύναμή μου επέστρεψε εκεί που ανήκε εξαρχής: σε μένα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή