Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερα εγχώρια φεστιβάλ μουσικής περιλαμβάνουν στο πρόγραμμά τους μουσικά σχήματα κοντά σε αυτό που θα χαρακτηρίζαμε «παραδοσιακό ήχο». Αλλες διοργανώσεις που ξεκίνησαν σχετικά πρόσφατα και η δυναμική τους μαρτυρά πως σύντομα θα αποτελούν θεσμούς, δομούν την αισθητική και το περιεχόμενό τους αποκλειστικά γύρω από την παράδοση και την επιστροφή στις ρίζες. Ενας ολόκληρος κόσμος – νεολαία ως επί το πλείστον – επιστρέφει μαζικά πια στον ήχο του κλαρίνου και της λύρας, σε «χορούς κυκλωτικούς», σε εικόνες και ήχους ενός παρελθόντος που μοιάζει πια απροσδόκητα ελκυστικό. Το φεστιβάλ «ΡΙΖΕΣ ΦΕΣΤ» στην Τεχνόπολη, μετέτρεψε το πρώην εργοστάσιο φωταερίου στον Κεραμεικό σε ένα διήμερο γλέντι με παραδοσιακούς χορούς στα τέλη Μαΐου ενώ συγχρόνως κρητικά, ηπειρωτικά και ποντιακά γλέντια, για παράδειγμα, συγκεντρώνουν όλο και περισσότερο νεαρόκοσμο καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις. Τα φεστιβάλ και οι άλλες εκδηλώσεις δεν είναι η μόνη ένδειξη αυτής της τάσης. Το «πανηγύρι» είναι η κυριότερη. Δεν είναι λίγοι όσοι κανονίζουν πια τις καλοκαιρινές τους διακοπές όχι με βάση μόνο τον προορισμό ή τα ακτοπλοϊκά, αλλά με βάση τα πανηγύρια. Οσοι πάνε στα νησιά τέλη Ιουλίου, μεριμνούν να βρουν νησί με πανηγύρι στη γιορτή του Προφήτη Ηλία. Αντίστοιχα, όσοι πάνε διακοπές τον Δεκαπενταύγουστο ή της Αγίας Μαρίνας. Το παραδοσιακό, ο τσάμικος και η πεντοζάλη δεν είναι πια «φολκλόρ», αλλά προορισμός και κίνητρο· επανοικειοποιημένο κομμάτι της ταυτότητας και αναπολογητικός τρόπος διασκέδασης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή