Είναι κατανοητό ότι την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές, πρωτίστως επειδή οι ηττημένοι μαζεύουν τα κομμάτια τους και δεν έχουν τη δυνατότητα να επιβληθούν ούτε για μια καταγραφή των γεγονότων και από τη δική τους πλευρά. Συμβαίνει διαχρονικά και παντού – στον πόλεμο, στην πολιτική, στον αθλητισμό, σε κάθε ανταγωνιστικό πεδίο. Οπως δεν είναι για όλους ίδια και η σπουδαιότητα των ιστορικών γεγονότων. Η Αλωση της Κωνσταντινούπολης, για παράδειγμα, αποτελεί για τους απανταχού ελληνορθόδοξους μια κορυφαία στιγμή – η 29η Μαΐου του 1453 εξακολουθεί να πληγώνει έξι αιώνες μετά. Για τους δυτικούς, ωστόσο, είναι ένα σημαντικό γεγονός, αλλά από την πλευρά τους έχουν μαρκάρει άλλες ιστορικές στιγμές που καθόρισαν περισσότερο τη διαμόρφωση του σημερινού κόσμου. Η Ναυμαχία της Ναυπάκτου (7 Οκτωβρίου 1571), όπως και η μάχη με τους Οθωμανούς στα περίχωρα της Βιέννης (12 Σεπτεμβρίου 1683), καλύπτουν περισσότερες σελίδες στα βιβλία της Ιστορίας τους – στα ελληνικά σχολεία και τα δύο γεγονότα περνούν με συνοπτικές αναφορές. Το Χάνι της Γραβιάς θεωρείται μεγαλύτερης ιστορικής βαρύτητας για την εθνική ταυτότητα από τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου, έστω κι αν ο στόλος του σουλτάνου διαλύθηκε στα μέρη μας και δεν έφτασε στη Βενετία. Και η αντικειμενική αλήθεια είναι ότι η Γραβιά δεν άλλαξε τη ροή των πραγμάτων, ενώ χωρίς τη Ναύπακτο και τη Βιέννη η Δύση μπορεί να είχε εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από εκείνα που την περιγράφουν στις μέρες μας. Ο Διαφωτισμός και η Γαλλική Επανάσταση μπορεί, μεταξύ άλλων, να μην εμφανίζονταν ποτέ.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
