Μείζον ζήτημα δημόσιας υγείας το burnout

Στην εποχή των ατελείωτων προθεσμιών, της ψηφιακής υπερφόρτωσης και των θολών ορίων μεταξύ δουλειάς και προσωπικής ζωής, η εξουθένωση (Burnout) έχει μετατραπεί από ατομικό πρόβλημα σε ζήτημα δημόσιας υγείας. Κάποτε θεωρούνταν απλή κόπωση· σήμερα αναγνωρίζεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ως επαγγελματικό φαινόμενο που οφείλεται σε χρόνιο και μη διαχειρίσιμο εργασιακό στρες. Η εξουθένωση επηρεάζει πλέον επαγγελματίες όλων των κλάδων: υγειονομικούς που αντιμετωπίζουν ελλείψεις προσωπικού, φοιτητές που ασφυκτιούν σε ένα απαιτητικό ακαδημαϊκό περιβάλλον, εκπαιδευτικούς που πνίγονται στη γραφειοκρατία, εργαζομένους στον τομέα της τεχνολογίας που χάνονται στη νοοτροπία της συνεχούς διαθεσιμότητας. Εστιαζόμενοι ιδιαίτερα στους φοιτητές της Ιατρικής αλλά και στους ειδικευομένους ιατρούς, θα πρέπει να τονιστεί ότι η ιατρική εκπαίδευση είναι απαιτητική. Η αναγνώριση της εξουθένωσης δεν είναι ένδειξη αδυναμίας, αλλά υπενθύμιση της ευθύνης μας να φροντίζουμε όσους προορίζονται να φροντίζουν άλλους. Τα συμπτώματα – συναισθηματική εξάντληση, κυνισμός και μείωση επαγγελματικής αποδοτικότητας – εμφανίζονται σταδιακά και συχνά γίνονται μέρος της «κανονικότητας» μέχρι να φτάσει κάποιος στο αδιέξοδο. Πρόσφατες παγκόσμιες μελέτες δείχνουν ότι τα ποσοστά εξουθένωσης αυξήθηκαν σημαντικά μετά την πανδημία, κυρίως λόγω της απομόνωσης από την τηλεργασία, των αυξημένων ωρών εργασίας και της απώλειας ισορροπίας μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής. Σύμφωνα με έρευνα της Gallup, σχεδόν το 76% των εργαζομένων βιώνει εξουθένωση τουλάχιστον περιστασιακά, με τους νεότερους και τις γυναίκες να επηρεάζονται περισσότερο. Παράγοντες που συμβάλλουν στη εξουθένωση περιλαμβάνουν μακρές ώρες εργασίας, στέρηση ύπνου, ακαδημαϊκή πίεση και ανταγωνισμό, οικονομικό άγχος και αβεβαιότητα για το μέλλον αλλά και έλλειψη αυτονομίας και καθοδήγησης.