Αναζήτηση
Το πρόβλημα είναι τόσο παλιό όσο η κρίση που έφερε την εκλογική εξαΰλωση των σοσιαλδημοκρατών στην Ευρώπη. Οι λαϊκιστές ενισχύονται σε βαθμό που η είσοδός τους στα κυβερνητικά μέγαρα (ή στους κυβερνητικούς συνασπισμούς) δεν είναι πια σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Η αντίδραση των συστημικών κομμάτων σ’ αυτή την προοπτική είναι σχεδόν παντού η ίδια. Τους επιλέγουν για αντιπάλους, τους επιτίθενται και προσπαθούν να τρομάξουν τα εκλογικά σώματα, παρουσιάζοντας το δυστοπικό μέλλον που τα περιμένει αν τους στηρίξουν με την ψήφο τους. Ποντάρουν στον φόβο για να σαλπίσουν την ελπίδα, δηλαδή. Πλέον, όμως, τα παραδείγματα που δείχνουν πως η μέθοδος δεν έχει σίγουρη επιτυχία αυξάνονται. Η ανησυχία που προκαλούσε το 2020 ο Τραμπ δεν κυριάρχησε στην κάλπη του 2024. Ενας εθνικιστής εξελέγη πρόεδρος της Πολωνίας, παρότι το βιογραφικό του έχει πολλά μελανά σημεία – από ιστορικό χουλιγκανισμού μέχρι κατηγορίες για διαπλοκή –, πρεσβεύοντας αντιευρωπαϊσμό και καθολικίστικο εθνοσυντηρητισμό. Ο Νάιτζελ Φάρατζ ολοένα κι ανεβαίνει στα γκάλοπ. Ο Στάρμερ τον καδράρει σε κάθε ευκαιρία σαν χρηματιστή της ελίτ που αδιαφορεί για την εργατική τάξη. Οι Βρετανοί, ωστόσο, τον βρίσκουν πιο «αστείο», «γενναίο», «ειλικρινή» από τον πρωθυπουργό τους, σύμφωνα με δημοσκόπηση της Merlin Strategy.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
