Και οι δύο, δηλαδή, θεωρούν – όπως και το μέλος της ΚΟ του κόμματος του οποίου το πρόγραμμα θυμίζει μπροσούρα παραθρησκευτικής οργάνωσης – πως έχουν το δικαίωμα να επιβάλλουν ετσιθελικά στις «τρυφερές ψυχές μαθητριών και μαθητών» που επισκέπτονται την έκθεση το γούστο τους, ώστε να τους σώσουν από τον εκμαυλισμό (ο εν λόγω ανώτερος σκοπός κατατέθηκε στα σοσιαλμιντιακά πρακτικά από τον ακτιβιστή της θρησκείας βουλευτή). Ολοι τους, παρουσιάστρια, ιεράρχες κι εκπρόσωπος του έθνους επικαλούνται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το δίκαιο της ορθόδοξης πλειοψηφίας. Ωστόσο, όποιοι κηρύττουν την προστασία της θρησκευτικής ευαισθησίας του χριστεπώνυμου πλήθους με αποστείρωση του περιβάλλοντος στο οποίο εκείνο ενδέχεται να κυκλοφορήσει, επικαλούνται τα δημοκρατικά δικαιώματα των πιστών σαν τα τελευταία να έχουν μεγαλύτερο βάρος απ’ αυτά όσων δεν βλέπουν την πίστη ως συστατικό στοιχείο της προσωπικότητάς τους. Λανσάρουν τη δήθεν δημοκρατικότητα των πεποιθήσεών τους για να εξυπηρετήσουν τον δογματισμό τους, με άλλα λόγια. Εργαλειοποιούν τη δημοκρατία ξεχνώντας πως δεν υπάρχει τέτοια αν στερεί από τις μειοψηφίες τις ελευθερίες τους. Το πολίτευμά μας επιτρέπει στον καθένα να νομίζει ότι μιλάει με τη φωνή των πολλών. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι τα λόγια του χαράσσονται σε λίθινες πλάκες.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
