Ειδικά σε περιόδους δημοκρατίας, ένας λαός σπάνια θυμάται τις ημέρες των εκλογών. Τις μεγάλες πολιτικές στιγμές του, ως εικόνες που τον καθόρισαν, τις έχει ζήσει ή τις έχει τοποθετήσει, νοητικά, στον δρόμο. Η πρώτη πορεία για το Πολυτεχνείο μετά τη χούντα, οι συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ το ’81, τα πράσινα και τα μπλε καφενεία του ’89, οι Αγανακτισμένοι, το «Ναι» και το «Οχι» του 2015 – ήταν οι συλλογικές εμπειρίες των πολλών, μακριά από τους τοίχους ενός Κοινοβουλίου του οποίου το εσωτερικό οι περισσότεροι δεν θα δουν ποτέ, που έφτιαχναν και φτιάχνουν ακόμη τον μύθο της Μεταπολίτευσης. Κι όμως, κάθε μια από αυτές τις στιγμές δεν θα ήταν τίποτα χωρίς μια κοινοβουλευτική διαδικασία από πίσω: οι πραγματικές αλλαγές, που δεν μένουν μόνο ως αίσθηση αλλά καταγράφονται ως γεγονός, προκύπτουν, στις δημοκρατίες, από μια ψηφοφορία στη Βουλή ή από μια εκλογή. Ακόμα και η παραίτηση του Γιώργου Παπανδρέου τον Νοέμβριο του 2011 ήρθε πέντε μέρες έπειτα από μια ψήφο εμπιστοσύνης που ο τότε πρωθυπουργός είχε κερδίσει.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
