Τα πρώτα πλάνα – που έχουν αυτήν την ενοχλητική τελειότητα της Τεχνητής Νοημοσύνης – δείχνουν μια βομβαρδισμένη, υποφωτισμένη λεωφόρο και οπλισμένους ανθρώπους που φαίνεται να ψάχνουν μέσα στα ερείπια. Η μουσική εισαγωγή δεν σε προϊδεάζει για τη συνέχεια μέχρι που εμφανίζεται μια αντανάκλαση φωτός στο βάθος του ζόφου. Ενα παιδί τρέχει, φιγούρες υποτίθεται ότι προχωράνε προς αυτό το φως. Το οποίο καταλήγει στη έξοδο μιας σπηλιάς. Κι άλλα παιδάκια τρέχουν, ο ρυθμός γίνεται ραπ – ντίσκο (αδόκιμος, δικός μου όρος, πάντως κάτι εκνευριστικό για το αφτί) και τσουπ μπροστά σου μια μεγάλη παραλία και τεράστια, απειλητικά κτίρια, αποθέωση της «Ντουμπάι» αισθητικής. Πάλι λεωφόρος με φοίνικες, πολυτελή αυτοκίνητα με φόντο ηλιοβασίλεμα, να τος και ο Ιλον Μασκ, ηλιοκαμένος σαν να τον έχεις περάσει με λαδομπογιά και μαλλιά «καρφάκια», πολύ ευτυχισμένος γι’ αυτό που του συμβαίνει, βουτάει τις μπουκίτσες του σε κάτι σαν ντιπ. Κι άλλες παραλίες κι άλλοι φοίνικες κι άλλα κότερα κι άλλοι φαραωνικοί ουρανοξύστες, μουσάτοι άνδρες με πλουμιστές στολές χορού της κοιλιάς λικνίζονται στην άμμο.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
