Ενα φάντασμα πλανιέται και πάλι πάνω από τον δυτικό κόσμο μας και όχι, δεν είναι αυτό του κομμουνισμού. Λίγες ώρες αφού βγήκαν τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών στις ΗΠΑ, παρακολουθούσα με έκπληξη στα μεγάλα αμερικανικά τηλεοπτικά κανάλια απανωτές συνεντεύξεις του Ρίτσαρντ Ριβς, ιδρυτή και προέδρου του «Αμερικανικού Ινστιτούτου για Αγόρια και Αντρες» – ενός think-tank που διεξάγει «διακομματικές έρευνες για την ευημερία των ανδρών και αγοριών στις ΗΠΑ». Ο κύριος Ριβς εξηγούσε βάσει ερευνών τα δεδομένα που στηρίζουν την άποψη πως τα τελευταία χρόνια αναδύεται μια αληθινή «κρίση αρρενωπότητας»: παρατηρείται τεράστια αύξηση αυτοκτονιών αντρών κάτω των 30 που πληρούν ορισμένα κοινωνικο-οικονομικά κριτήρια (π.χ. μαύροι ή/και χωρίς πανεπιστημιακά διπλώματα) και δηλώνουν πως αισθάνονται «άχρηστοι, μη αναγκαίοι, ανερμάτιστοι, αβέβαιοι για τον ρόλο τους». Εξηγούσε ότι, σε συνδυασμό με τις «ενίοτε αποπνικτικές» συζητήσεις για τα φύλα, αναζητείται αγωνιωδώς ένα νέο μοντέλο για το τι σημαίνει να είσαι άντρας, να σε χρειάζονται ως άντρα, να σε εκτιμούν ως άντρα. Με έκπληξη συνειδητοποίησα λοιπόν ότι οι πρόσφατες αυτές εκλογές (που σήμερα που μιλάμε μοιάζει ότι ίσως και να ήταν από τις πιο ολέθριες σε δημοκρατική χώρα) δεν αφορούσαν γυναίκες ή τρίτα και λοιπά φύλα, αλλά τους στρέιτ λευκούς άντρες. Οι οποίοι ψήφισαν με γνώμονα τις αρρενωπές δοκιμασίες, ανασφάλειες και ανάγκες τους.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
