Σε πείσμα των ρητορικών αναφορών σε δικαιώματα και ελευθερίες, ο νεοφιλελευθερισμός ως πολιτική πρακτική έχει μια έντονα πειθαρχική και αυταρχική λογική που συγκεφαλαιώνεται στην εκ προοιμίου αντιμετώπιση της κοινωνικής διαμαρτυρίας ως παραβατικότητας και της «απόκλισης» ως κινδύνου. Αυτό δεν εξηγεί μόνο τη σύμπλευση με νεοσυντηρητικές λογικές αλλά και τη συνειδητή επένδυση σε μια λογική αστυνόμευσης που εμπεριέχει την αυθαιρεσία ως αναγκαία πλευρά εάν είναι «να γίνει η δουλειά».
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
