Καλοκαίρια της δεκαετίας του ’60. Ευλογημένοι καιροί. Ενας ουρανός τζάμι, και μια θάλασσα πιο καθαρή κι από ελβετική λίμνη. Και για μας τους αγωνιζόμενους σε μικρά ιστορικά αθηναϊκά σωματεία, ήταν η κολυμπήθρα του η περίοδος των μεγάλων ευκαιριών. Γιατί βρίσκαμε άλλον τρόπο για να καλύψουμε τον κόσμο των αναγκών του Λευκού Αστέρα, της Αμυνας του Πανεξαρχειακού, της Υπεροχής, της κάθε ιστορικής αθλητικής κυψέλης της Αθήνας. Και με τη βοήθεια καταξιωμένων αθλητών που είχαν βγει από τα σπλάχνα των σωματείων μας, ο γάτος ο Μιχαλάκης ο Λώλος, o επιλεγόμενος και γίγας βοηθούμενος και από το γεγονός ότι ήταν ο παρακοιμώμενος του εκάστοτε προέδρου της ΕΠΟ, είχε την ικανότητα να οργανώνει αυτές τις μεικτές αθηναϊκές εκφράσεις. Ετσι λοιπόν, με τη φανέλα του Αστέρα διάβαζες τον Μίμη τον Στεφανάκο, τον Μίμη τον Δομάζο, τον Νίκο τον Αλέφαντο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή