Σε αυτές τις εκλογές της απλής και της άδολης (η πατρότητα του μπακαλιάρου ανήκει στον κυρ Φώτη τον Κουβέλη, τον αλησμόνητο περιπτερά της Αριστεράς) κάθε ψήφος μετράει. Οπότε υποχρεωνόμαστε να ασχοληθούμε με τον Κυριάκο Βελόπουλο και τα μαλλιοτραβήγματα στο μαγαζί του. Ομως, από το ύφος της σοβαροφάνειας που διακρίνω στα ΜΜΕ, φοβάμαι ότι ξεχνάμε τι ακριβώς είναι ο Βελόπουλος και τον αντιμετωπίζουμε αμήχανα, με κάτι απροσδιόριστο που κινείται ανάμεσα στον σεβασμό και στο γλείψιμο. Ξεχνάμε ότι ο Βελόπουλος, ανεξαρτήτως της όποιας εκλογικής ή κοινοβουλευτικής δύναμής του, δεν ανήκει στην πολιτική αλλά στη σάτιρα της πολιτικής. Επομένως, όταν τον μεταχειρίζεσαι με το γάντι είναι σαν να τρως τυλιχτό σουβλάκι με μαχαιροπίρουνο. Πολύ απλά, δεν τρώγεται! (Ενώ το μπέργκερ τρώγεται – γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα την ελληνική ανωτερότητα στον συγκεκριμένο τομέα…)

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή