Οι ποδηλατόδρομοι και η μετακίνηση με ποδήλατο αποτελούν την τελευταία δεκαετία πρακτική εκ των ων ουκ άνευ, σε δεκάδες ευρωπαϊκές πόλεις, για την αντιμετώπιση του κυκλοφοριακού, της ρύπανσης, της κλιματικής και ενεργειακής κρίσης. Ακόμη και πόλεις που άλλοτε θεωρούνταν σήμα κατατεθέν του μποτιλιαρίσματος και της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, όπως το Λονδίνο, έχουν προχωρήσει σε μεγάλες αλλαγές με την κατασκευή εκτεταμένων δικτύων ποδηλατόδρομων. Αντίθετα, στην Ελλάδα οι ελληνικές δημοτικές αρχές επιμένουν σε ένα άλλο μοντέλο μετακίνησης. Στην Αθήνα, για παράδειγμα – της πόλης με το μόλις ένα χιλιόμετρο ποδηλατόδρομο – και η παρούσα δημοτική αρχή αλλά και οι αμέσως προηγούμενες δεν έθεσαν τη μετακίνηση με ποδήλατο ως προτεραιότητα. Θεωρούν ότι οι ποδηλατόδρομοι είναι «μικρό», δευτερεύον θέμα. Ενδεχομένως σκέφτονται ότι είναι ζήτημα που δεν… «πουλάει» στους δημότες, οι οποίοι έχουν γαλουχηθεί δεκαετίες τώρα με την αυτοκινητοκεντρική κουλτούρα. Ομως ο πολιτισμός κρίνεται και από αυτά τα «μικρά» θέματα που είναι όμως ικανά να μεταμορφώσουν προς το καλύτερο μία πόλη. Καιρός να το αντιληφθούν και οι δικοί μας δημοτικοί άρχοντες…
Μάνος Χαραλαμπάκης
