Μου κάνει μεγάλη εντύπωση η αλλαγή της ρητορικής της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας, τις ημέρες μετά τον σεισμό. Μου κάνει εντύπωση πώς το «θα έρθουμε ξαφνικά μια νύχτα» έγινε διαμιάς «το Αιγαίο, μια θάλασσα ειρήνης». Ευθύνεται άραγε γι’ αυτό η «διπλωματία των σεισμών», που η Ελλάδα την άσκησε με τον καλύτερο τρόπο; Ή, απλώς, είναι μια αναπροσαρμογή της ρητορικής της γείτονος στη συγκυρία; (Εχει ενδιαφέρον να δούμε αν η Τουρκία θα συνεχίσει να παίζει παιχνίδια με την ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ).
Σε κάθε περίπτωση, μαζί με τη βοήθεια που θα παράσχουν το ελληνικό κράτος και η ελληνική κοινωνία στη γείτονα για να αντιμετωπίσει το οξύτατο ανθρωπιστικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει, η Ελλάδα οφείλει να διεκδικήσει, στο πνεύμα των εξελίξεων, να επιδιώξει την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία. Η μετεκλογική συγκυρία στη γείτονα θα μπορούσε να ευνοήσει τη δυνατότητα μιας κοινής προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, που όπως τονίζει και ο καθηγητής Χρήστος Ροζάκης είναι αναπόφευκτη αν θέλουμε να φανεί η προοπτική μιας κοινής λύσης. Η Χάγη είναι μονόδρομος καθώς «οι διαφορές που μας χωρίζουν είναι τεράστιες, με την έννοια δηλαδή ότι είναι διαμετρικά αντίθετες οι θέσεις της Ελλάδας και της Τουρκίας».
