Η Ελλάδα; Ποιος να το ’λεγε!

Και ξαφνικά το «μαύρο πρόβατο» της δεκαετίας του 2010, ο απόκληρος της κρίσης της ευρωζώνης, η Ελλάδα δηλαδή, φαντάζει σαν τόπος πολιτικής σταθερότητας και σχετικής ηρεμίας! Μακριά από την αναθέρμανση του τραμπισμού, την προκλητικότητα του μπολσοναρισμού, που δοκιμάζουν την Αμερική και τη Βραζιλία. Μακριά από τη Λεπέν ή τους Σουηδούς Δημοκράτες, αφού απαλλαγήκαμε από τη Χρυσή Αυγή και τους Καμμένους. Μακριά από τα ευτράπελα της Γηραιάς Αλβιώνος με την εμμονή της στα ξεθυμασμένα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού. Χωρίς την κυβερνητική αστάθεια της Βουλγαρίας που έκανε και τέταρτη εκλογή το τελευταίο δεκαοκτάμηνο. Χωρίς την αστάθεια του ιταλικού κομματικού συστήματος που αναζητά τις λειτουργικές ισορροπίες του και δεν τις βρίσκει. Εναντι όλων αυτών των καταστάσεων, η Ελλάδα φαντάζει λοιπόν «κανονική» χώρα, μόνο που η «κανονικότητα» της εποχής που διανύει ο κόσμος είναι η αλληλουχία των κρίσεων και η δομική αστάθεια του διεθνούς περιβάλλοντος. Τα παθήματα των άλλων χωρών, πόσω μάλλον όταν αυτές ήταν κάποτε χώρες – υποδείγματα, όπως η Αμερική και η Βρετανία, μας θυμίζουν ότι η Ιστορία στις μέρες μας παίρνει απότομες στροφές και ο κίνδυνος του εκτροχιασμού καραδοκεί. Το ασφαλέστερο σωσίβιο είναι η αυτογνωσία και ο στοχασμός της πρόσφατης εθνικής περιπέτειας.