Οι γειτόνισσες της Τήνου

Μεγάλωσα σε μια γειτονιά στη Χώρα της Τήνου που πια δεν υπάρχει. Για την ακρίβεια δεν υπάρχει καμιά από τις τότε γειτονιές. Ολα εκείνα τα απλά, διώροφα σπίτια γκρεμίστηκαν. Ελάχιστα έμειναν, μετρημένα στα δάχτυλα. Τρία-τέσσερα στον παλιό δρόμο για την Παναγία και πέντε-έξι στο λιμάνι και αλλού. Οι γειτονιές της Χώρας τότε ήταν τρεις, η Απάνω Γειτονιά, η Κάτω Γειτονιά και η Παραγκεριά. Η δική μου γειτονιά, ο Αγιος Σπυρίδωνας, ήταν μεταξύ της Απάνω και της Κάτω. Αλλά επειδή δεν γίνεται γειτονιά χωρίς γειτόνισσες, και τη δική μου γειτονιά γυναίκες την καθόριζαν και την οριοθετούσαν. Συγκεκριμένα την καθόριζε το γράμμα μι. Από το δυτικό παράθυρο του σπιτιού μας ίσια μπροστά έβλεπες την κυρά Μαριγούλα την Κορνηλάκενα, δεξιά την κυρά Μαρίνα τη Βουρκάκενα, αριστερά την κυρά Μαρίκα τη Λεβαντίδενα, δίπλα απ’ το σπίτι μας η κυρά Μαρία η Σελέντενα, απέναντι απ’ τον Άγιο Σπυρίδωνα η θεία Μαρούλα η Μηλιούδενα και λίγο πιο κει η Μεταξούδενα και η κυρά Μαργαρίτα η Σιώτενα. Η απόλυτη επικράτεια του γράμματος μι. Γειτόνισσες-αρχοντογυναίκες που σφουγγάριζαν, ψώνιζαν, μαγείρευαν, ζύμωναν ψωμί, έβαζαν μπουγάδα, ανέβαιναν στις ταράτσες ν’ απλώσουν ρούχα, μεγάλωναν παιδιά, πήγαιναν κι άναβαν ξωκκλήσια και ήταν και πρακτορείο ειδήσεων, αφού βγαίναν στα παράθυρα να μάθουν ποιος πέθανε, ποιος παντρεύεται, ποιος ναυτικός ήρθε, ποιος είναι για να μπαρκάρει, ποιο παιδί πέρασε στο πανεπιστήμιο. Πρακτικές γυναίκες με τα κουμάντα τους, άλλες χήρες, άλλες εν αναμονή να χηρέψουν. Δεν υπήρχαν διαζύγια τότε. Αυτός σου ‘λαχε, μ’ αυτόν θα πορευτείς.