Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Ακόμα και ανεξαρτήτως τελικού αποτελέσματος στη Σύνοδο της Μαδρίτης μετά τις πανταχόθεν πιέσεις, το γεγονός είναι ότι η Τουρκία εξελίσσεται πλέον σε πέμπτη φάλαγγα της Μόσχας στο ΝΑΤΟ. Γιατί ότι κι αν συμβεί στο τρέχον διήμερο, τίποτα δεν τελειώνει εδώ. Αντίθετα, τώρα αρχίζει. Και, ασφαλώς, ο μόνος ωφελημένος όλων αυτών θα είναι η Ρωσία. Που τρίβει τα χέρια της βλέποντας την όψιμη σύμμαχό της να προστατεύει τα συμφέροντά της με περισσή αποτελεσματικότητα, βραχυκυκλώνοντας πάλι τη Δύση σε μία από τις πιο κρίσιμες στιγμές της μεταπολεμικής ιστορίας.
Οπως είναι γνωστό, οι αποφάσεις στο ΝΑΤΟ λαμβάνονται με την αρχή της ομοφωνίας, που θεσπίστηκε από την ίδρυσή του. Το ίδιο είχε συμβεί και με την ίδρυση των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, αλλά, σταδιακά, το καθεστώς διολίσθησε. Η ομοφωνία παρακάμφθηκε από τους πιο «προνοητικούς» Γερμανούς. Κάτι που δεν δρομολόγησαν οι Αμερικανοί. Ετσι το ΝΑΤΟ βρίσκεται σήμερα ανίκανο να κινηθεί σε περιπτώσεις σαν αυτές, σε μια στιγμή που κάτι τέτοιο μεταφράζεται σε μερική αδρανοποίηση και άμεση ενθάρρυνση της Ρωσίας να στοχοποιεί χώρες ως υποψήφια θύματά της στην αιματηρή διαδικασία αναθεωρητισμού που ξεκίνησε στην Ουκρανία. Και που παρά τα όσα λέγονται δυστυχώς εξελίσσεται αποτελεσματικά.
Οι ρωσικές απώλειες είναι πιο μεγάλες απ' ό,τι αναμενόταν στους σχεδιασμούς του Κρεμλίνου. Επίσης, ο χρόνος που έχει απαιτηθεί είναι σαφώς περισσότερος. Ομως όλα αυτά πόση πραγματικά σημασία έχουν; Η ουσία παραμένει: η Μόσχα έχει ήδη καταλάβει το ένα τρίτο της αχανούς Ουκρανίας και έχει ήδη εγκαταστήσει την εξουσία της σε αυτό, από το οποίο τίποτα και κανείς δεν πρόκειται ποτέ πια να την κουνήσει. Επιπλέον, η ουκρανική αντίσταση, κάθε μέρα που περνάει, νομοτελειακά θα υφίσταται όλο και μεγαλύτερη φθορά και κόπωση. Τα όπλα που στέλνει η Δύση σε καμία περίπτωση δεν αρκούν να συντηρήσουν έναν πόλεμο που μπορεί να καταστεί τελικά νικηφόρος για τους Ουκρανούς. Από αυτά, όσα φτάνουν τελικά στο ουκρανικό έδαφος και είναι πραγματικά επικίνδυνα για τη Ρωσία, ήδη γίνονται αρκετά εύκολος στόχος για τα πιο προηγμένα πυραυλικά της συστήματα που, ας σημειωθεί, παραδόξως δεν τα χρησιμοποιεί γενικά στις επιθέσεις της στην Ουκρανία στην έκταση και με τον τρόπο που θα μπορούσε.
Παράλληλα, τα οικονομικά μέτρα όχι απλώς δεν απέδωσαν, όπως εξαρχής είχε επισημανθεί ότι θα συνέβαινε, αλλά, αντίθετα, έχουν προκαλέσει τεράστια προβλήματα στη Δύση και έχουν οξύνει τον ενδοδυτικό διχασμό. Την ίδια ώρα, τα οικονομικά στοιχεία που δημοσιεύονται δείχνουν ότι ο Πούτιν, που παραμένει απόλυτα κυρίαρχος μέσα στη Ρωσία, έχει καταφέρει να αυξήσει τα έσοδα από την ενέργεια αντί να χάσει από αυτά λόγω του πολέμου! Αλλωστε, μία άλλη διάσταση της ρωσοτουρκικής συνεργασίας από την αρχή του πολέμου είναι και αυτή στα μέτρα: η Αγκυρα αμέσως προσέφερε καταφύγιο στους θιγόμενους από τα μέτρα της Δύσης Ρώσους, πολλοί εκ των οποίων φαίνεται να το έχουν αξιοποιήσει. Αν και όχι φυσικά στον βαθμό που το έκαναν με τη Σερβία, στην οποία έχουν πολύ βαθύτερη, ενδοσλαβική εμπιστοσύνη.
Με τη στάση της Τουρκίας έναντι της ένταξης της Σουηδίας και της Φινλανδίας, η Σύνοδος της Μαδρίτης είναι πιθανό να καταγραφεί ως η πιο σοβαρή ενδογενής ήττα στα χρονικά του ΝΑΤΟ. Είτε έτσι είτε αλλιώς, οι χώρες της Συμμαχίας οφείλουν πλέον να το αξιολογήσουν σοβαρά ως ένα από τα κυριότερα προβλήματά της στο άμεσο και το ευρύτερο μέλλον, γιατί η ανάγκη για ομοφωνία δεν σταματά εδώ. Και ή να το λύσουν, ή να αναζητήσουν νέους τρόπους, συμβατούς με τη σημερινή πραγματικότητα. Κάτι που σημαίνει, ασφαλώς, χωρίς την Τουρκία.
