Μας αφορά όλους

Είναι ευκολότερο για μια γυναίκα να μπει στη θέση μιας Αμερικανίδας από το Μιζούρι; Είναι, αφού είτε έχει βρεθεί σε μια αίθουσα αναμονής με λευκούς τοίχους φορώντας μόνο μια πράσινη ιατρική ρόμπα είτε μπορεί κάποια στιγμή να ξυπνήσει σε ένα μικρό δωμάτιο ανάνηψης μιας μαιευτικής κλινικής. Από επιλογή ή από ανάγκη - δεν έχει σημασία. Είναι κι επειδή κανένας άνδρας, όσο φιλελεύθερος ή προοδευτικός κι αν νιώθει, δεν θα κατορθώσει ποτέ να αντιληφθεί τις σκέψεις που περνούν από το γυναικείο μυαλό ενόσω φέρει το βάρος της ευθύνης μιας έκτρωσης. Κι όμως, η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της πιο προηγμένης δυτικής δημοκρατίας για τις αμβλώσεις θα ήταν λάθος να κατηγοριοποιηθεί ως ένα αποκλειστικά «γυναικείο ζήτημα». Είναι κάτι παραπάνω. Μας αφορά όλους. Οταν έξι συντηρητικοί δικαστές προσφέρουν στον κυβερνήτη μιας Πολιτείας λόγο πάνω στα σώματα των γυναικών, τότε η στιγμή που οι κυβερνώντες θα αποκτήσουν εξουσία πάνω στην προσωπική ζωή του καθενός, ανεξάρτητα από το φύλο του, δεν απέχει από την πραγματικότητά μας, την απόσταση που χωρίζει τις πρωτεύουσες της Δύσης από τα κυβερνητικά μέγαρα της αυταρχικής Ανατολής στον χάρτη.

Γιατί οι δυνητικοί τύραννοι - σαν αυτούς που νομίζουν ότι έχουν συνομιλήσει με τον Θεό προτού επιχειρήσουν να ελέγξουν τις μήτρες των άλλων - συνήθως δεν αρκούνται στην καταπίεση όποιων θεωρούν ευάλωτες μειοψηφίες. Καταλήγουν να καταδυναστεύουν και τους πιο πιστούς υποστηρικτές τους. Οι όρχεις του εκλογικού τους ποιμνίου κινδυνεύουν εξίσου, λοιπόν. Γι' αυτό δεν γύρισε πενήντα χρόνια πίσω ο αγώνας για τα γυναικεία δικαιώματα. Απειλούνται με επιστροφή στην αρχή τους εκείνοι για τα ατομικά δικαιώματα.