Ο κινηματογράφος Αίγλη της αγαπημένης μου Θεσσαλονίκης, όπου βρισκόμουν συχνά για να απολαύσω τις θρυλικές αμερικανικές ταινίες του ’50 και του ’60, είχε θολωτή οροφή χρωματισμένη στο γαλάζιο του ουρανού με πολλά χρυσά αστεράκια. Η ζέστη μέσα ήταν αφόρητη, τα ντουβάρια έσταζαν νερό (τα καλοκαίρια λειτουργούσε ευτυχώς υπαίθριο τμήμα) λόγω πολυκοσμίας και έλλειψης εξαερισμού φυσικά, αλλά κυρίως γιατί το κτίριο λειτουργούσε ως χαμάμ πριν μετατραπεί σε συνοικιακό σινεμά. Εβγαινα ιδρωμένος από την αίθουσα και έφευγα κατευθείαν για το σπίτι, ένα ευάερο παλιό διώροφο τουρκόσπιτο στην οδό Δημητρίου Πολιορκητού 10 με συνεχή τζαμαρία χωρίς παντζούρια και με ξύλινα καΐτια σε όλο το μήκος της μακρόστενης σάλας που έβλεπε στον κήπο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή