Δεν είναι η πρώτη φορά και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα είναι ούτε η τελευταία. Η αξιωματική αντιπολίτευση, αδύναμη να παραγάγει πολιτική που θα της επιτρέψει να αλλάξει το αποτύπωμα που έχει αφήσει στην ελληνική κοινωνία, οχυρώνεται στα δόγματα της αναταραχής και της αποσταθεροποίησης, χάρη στα οποία βρέθηκε να κυβερνά. Ελπίζει, δηλαδή, ότι θα μπορέσει να επωφεληθεί από την αποτυχία της κυβέρνησης να ελέγξει τα πράγματα και συστηματικά επενδύει σε αυτά.
Κατά καιρούς, επένδυσε σε κινήματα υποτίθεται κατά της αστυνομοκρατίας. Οταν καθάρισαν τα Εξάρχεια από διάφορες καταλήψεις, χτίστηκε ένα κύμα επιθετικότητας κατά του υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Η υβριδική επίθεση κατά των συνόρων της χώρας, με μέσο τα σώματα μεταναστών, ανάγκασε ακόμα και τον Αλέξη Τσίπρα να αναγνωρίσει τη σημασία των συνόρων, αλλά παρ' όλα αυτά η γκρίνια κατά μιας δήθεν απάνθρωπης κυβέρνησης συνέχισε να κυκλοφορεί σε διάφορους κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς.
Η μεγάλη επένδυση στην αποσταθεροποίηση έγινε όταν ξέσπασε η πανδημία του κορωνοϊού - και σε αυτή σημαντικό ρόλο έπαιξε ο πρώην υπουργός Παύλος Πολάκης. Στην αρχή, οι βασικές οδηγίες ήταν η αποφυγή συνωστισμού και η τήρηση υγειονομικών κανόνων, από τον ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάστηκαν ως μέθοδοι αυταρχισμού και ελέγχου: απαιτούσε να μην κλείσουν τα καρναβάλια, ενώ με κάθε ευκαιρία διοργάνωνε ή συμμετείχε σε συγκεντρώσεις - ακόμα και δήθεν για τα δικαιώματα του ισοβίτη δολοφόνου της 17 Νοέμβρη, Δημήτρη Κουφοντίνα. Οταν τα εμβόλια ήταν επί θύραις ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας ισχυριζόταν ότι δεν έχει ανακαλυφθεί κανένα εμβόλιο ενώ, όταν ήρθαν τα εμβόλια, μέσω του Πολάκη, καταγγέλλονταν ότι δεν είναι δοκιμασμένα και είναι επικίνδυνα. Κάποια στιγμή, ο Αλέξης Τσίπρας συκοφάντησε τη χρήση ενός εμβολίου (χάρη στο οποίο νίκησε την πανδημία η Αγγλία) ως «ξεσκαρτάρισμα». Κατήγγειλε ακόμα τους εμβολιασμούς ως διχαστικούς ενώ, ακόμα και σήμερα, στηρίζει τους αρνητές των εμβολίων υγειονομικούς, που απομακρύνθηκαν από το σύστημα υγείας επειδή η παρουσία τους θα ήταν επιζήμια για τα νοσοκομεία σε φόρτο και για τους ασθενείς.
Ενδιαμέσως, έψαχναν συνεχώς ευκαιρίες αποσταθεροποίησης και συκοφαντίας προσώπων και πολιτικών. Ενα τέτοιο πρόσωπο ήταν η υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, που της φόρτωσαν ευθύνες για τον διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου (ο οποίος, όπως συμβαίνει στα κράτη δικαίου, όταν αποκαλύφθηκε πιθανή εγκληματική συμπεριφορά εκ μέρους του, απομακρύνθηκε για να δικαστεί) ή για τη δήθεν τσιμεντοποίηση της Ακρόπολης, επειδή έγιναν έργα διευκόλυνσης των επισκεπτών και, ιδίως, των αναπήρων.
Παρομοίως, επένδυσαν σε διάφορα κινήματα στον χώρο της παιδείας: εκπαιδευτικοί εναντίον της τηλεργασίας και, μονίμως, υπονόμευση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, για να μην εξαλειφθούν οι εστίες βίας και ανομίας στις σχολές. Τώρα, ένα νέο κίνημα, κατά του σταθμού μετρό στην πλατεία, ετοιμάζεται στα Εξάρχεια.
Το κατάφεραν έπειτα από τρία χρόνια. Καθήλωση, αναξιοπιστία, δημοσκοπική κατάρρευση του Αλέξη Τσίπρα, αφού πλέον τον ξεπερνά σε δημοτικότητα και ο Νίκος Ανδρουλάκης. Κι έχουμε ακόμα καιρό ως τις εκλογές.
Πώς αντιδρά σε αυτό το κλίμα σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Σπασμωδικά. Προσπαθεί να διαφοροποιείται μηχανικά από την κυβέρνηση και επιδιώκει να εξηγήσει το έλλειμμά του διά της προπαγάνδας. Συχνά, είναι χοντροκομμένη και αστεία. Οπως στο χθεσινό δημοσίευμα της «Αυγής», που σχολιάζει τη δημοσκόπηση της Marc ως εξής: «η διαφορά μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ είναι μονοψήφια και ανέρχεται στο 9,9%»! Την αλήθεια κι ας πονάει, σύντροφοι.
Τι συνέβη με τα συμβούλια διοίκησης
Ο καθηγητής Θεόδωρος Π. Παπαθεοδώρου, πρώην υφυπουργός Παιδείας, σχολιάζει το χθεσινό δημοσίευμα:
Ο νόμος 4076/2012 δεν είχε σκοπό να «ξηλώσει» ή να «ξεχαρβαλώσει» τον 4009/2011 (νόμο Διαμαντοπούλου) για τα ΑΕΙ. Στόχευε να «δώσει τα εργαλεία για να εφαρμοστεί πλήρως ο 4009/2011, να πραγματοποιηθούν οι εκλογές για την ανάδειξη των συμβουλίων διοίκησης και να αποκατασταθεί η λειτουργία των Πανεπιστημίων (ομιλία μου, Ολομέλεια της Βουλής, συνεδρίαση ΙΑ', 1/8/2012, πρακτικά, σελ. 327). Μέχρι τότε, τα πανεπιστήμια αρνούνταν να προχωρήσουν σε εκλογές συμβουλίων και οι συνδεδεμένοι με αυτά προϋπολογισμοί τους ήταν μπλοκαρισμένοι. Ο 4076/2012 ανέτρεψε τις προσχηματικές «άγονες» διαδικασίες, πρόβλεψε, για πρώτη φορά, τη δυνατότητα ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για τις εκλογές των συμβουλίων, επέβαλε κλειστές ημερομηνίες για την ανάδειξή τους από 25 Οκτωβρίου μέχρι τέλη Δεκεμβρίου 2012. Δεν άλλαξε τις αρμοδιότητες συμβουλίων - πρύτανη. Διατήρησε την προεπιλογή υποψηφίων πρυτάνεων (λίστα τριών επικρατέστερων) από το συμβούλιο. Αποτέλεσμα: οι εκλογές συμβουλίων έγιναν σε όλα τα ΑΕΙ σε δύο μήνες, με ηλεκτρονική ψηφοφορία, με συγκλονιστική συμμετοχή (79,3% ΕΚΠΑ, 75,4% ΑΠΘ, 90% Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου), παρά τη λυσσαλέα αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ και των γνωστών μειοψηφιών. Ο 4076/2012 δεν τροποποίησε τίποτα άλλο, εκτός από την εκλογή των κοσμητόρων μετά από προεπιλογή των συμβουλίων. Αμελητέο, για να συντηρείται ακόμα ο αστικός μύθος περί «ξηλώματος». Με τον νόμο 4485/2017 των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ καταργήθηκαν όλα τα παραπάνω. Τότε, ως βουλευτής υπεραμύνθηκα των μεταρρυθμιστικών κατακτήσεων του 2011-2012, όπως το είχα κάνει πριν ως υφυπουργός Παιδείας. Το ίδιο θα κάνω και τώρα για την επαναθεσμοθέτηση των συμβουλίων στα ΑΕΙ με ουσιαστικές διοικητικές, οικονομικές και ελεγκτικές αρμοδιότητες. Η ιστορία είναι πιο απλή, όταν είναι αληθινή.
Αυξήθηκαν χθες σε 318 οι καθηγητές που ζητούν από το Πανεπιστήμιο Αθηνών την αφαίρεση του διδακτορικού από τον ρώσο πρόεδρο Πούτιν. Φωνή βοώντος. Σαν να μην υπάρχει ζήτημα. Αδιαφορία, πολιτικάντικες συμπεριφορές, στάθμιση συμφερόντων είναι η απάντηση στις αρχές που πρέπει να διέπουν την επικράτεια της γνώσης. Απίστευτη αυτοϋπονόμευση.
