Θλίψη και απογοήτευση

Στο παλιό σύμπαν, όταν με προσχηματική ευγένεια λέγαμε ψέματα ο ένας στον άλλον, συνηθίζαμε να δηλώνουμε υποστηρικτές κάθε ελληνικής ομάδας που έπαιζε στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Δεν είχε σημασία αν κατά βάθος τη μισούσαμε. Από τη στιγμή που πατούσε σε ξένο χόρτο φορούσε αυτομάτως τα εθνικά χρώματα. Και αν επέστρεφε στην πατρίδα με καμιά πεντάρα στην πλάτη, δημοσίως εκφράζαμε τη λύπη μας, αλλά ιδιωτικώς σπαρταρούσαμε από ηδονικούς σπασμούς. Με τον καιρό γίναμε πιο ειλικρινείς και ο αντίπαλος του εχθρού μας αναγνωρίστηκε ανοιχτά ως ο καλύτερός μας φίλος. Διότι ναι, ας το παραδεχθούμε. Από το να αισθάνεσαι εθνικώς υπερήφανος, είναι απείρως προτιμότερο να γίνεσαι διεθνώς ρεζίλι από κάποιον που αντιπαθείς σε υπαρξιακό βαθμό. Κάπως έτσι βλέπει και ο άνθρωπός μας τον Μητσοτάκη. Είναι ο καταραμένος αντίπαλος που πάει να παίξει μπάλα στο εξωτερικό. Συνήθως τέτοια ώρα, απόγευμα καθημερινής, παρακολουθεί το Chase γιατί του δίνει την ευκαιρία να επιβεβαιωθεί ως άνθρωπος με καλλιέργεια και αξιοπρεπές επίπεδο γενικών γνώσεων - η αλήθεια είναι ότι τον γοητεύει και η σέξι ωριμότητα της Μπεκατώρου. Σήμερα όμως θα δει την ομιλία του Μητσοτάκη στο Κογκρέσο. Και αν του έρθει κάτι έξυπνο, θα το γράψει στο Τwitter. Κάνει βάρδια εκεί.

Σκέφτηκε να γράψει ότι οι Αμερικανοί μεταχειρίζονται καλά τους πιστούς υπαλλήλους, αλλά μετά είδε ότι στο ίδιο βήμα τα τελευταία χρόνια έχουν ανέβει ο Πάπας και ο Μακρόν. Εντάξει, μπορεί να το πάει από το πλάι, να αναδείξει το παιχνίδι των συστημικών μέσων. Αυτές οι εκθέσεις για την ελευθερία του Τύπου, όσο υπερβολικές και αν ακούγονται, έχουν μέσα τους κομμάτια αλήθειας. Γίνεται, ας πούμε, θέμα η ομιλία του Μητσοτάκη στο Κογκρέσο, αλλά δεν αναδείχθηκε στον ίδιο βαθμό η ιστορική ομιλία του Τσίπρα στην κηδεία του Φιντέλ. Ο Μητσοτάκης απευθύνθηκε σε μερικές εκατοντάδες ανθρώπους και η ομιλία του αγνοήθηκε από τα αμερικανικά δίκτυα. Ο Αλέξης μίλησε σε εκατομμύρια Λατινοαμερικανούς, έκανε αγνές καρδιές να σκιρτήσουν. Και ο αποχαιρετισμός προς τον Ούγκο Τσάβες ήταν μία σταγόνα δροσιάς στο ιδρωμένο μέτωπο ενός λαού που αγωνίζεται. Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο, ο Αλέξης, χειρίστηκε τρεις αμερικανούς προέδρους ήταν ιδιαίτερος. Η λεπτή ειρωνεία στη συζήτηση με τον Κλίντον, το αμήχανο γέλιο που προκάλεσε στο μακελάρη της Γιουγκοσλαβίας, ο τρόπος με τον οποίο τον εξέθεσε στο ακροατήριο. Η στάση του στην πολυθρόνα του Μαξίμου, υποδεχόμενος τον Ομπάμα, με την οποία έδειξε στον υψηλό καλεσμένο ότι τον αντιμετωπίζει ως πληκτικό φορέα μίας κατεστημένης άποψης. (Αυτή τη στάση παιδεύεται να αντιγράψει ο Μητσοτάκης όταν κάθεται σταυροπόδι και απλώνει το χέρι στη διπλανή καρέκλα.) Αλλά και εκείνος ο μοναδικός ελιγμός του Τσίπρα απέναντι στον Τραμπ. Οταν του είπε ότι είναι διαβολικά καλός. Ηταν σαν βάζεις τον ίδιο τον σατανά να φάει αντίδωρο. Ναι, ενδεχομένως ο Μητσοτάκης να μιλάει καλύτερα αγγλικά. Μάλλον εντάξει, ο άνθρωπός μας το παραδέχεται, ο Μητσοτάκης τα λέει στα αγγλικά. Αλλά όταν αυτός τα σπούδαζε στα Harvard, ο Αλέξης μύριζε το χνώτο του απλού λαού. Ούτως ή άλλως υπάρχουν στιβαροί ηγέτες που δεν έχουν ευχέρεια στα αγγλικά. Ο Ερντογάν, ας πούμε. Που δεν είναι ούτε δεδομένος, ούτε προβλέψιμος. Ο Μέγας Πούτιν. Και αν θέλετε και από την άλλη πλευρά, ούτε η Μέρκελ το είχε με τις ξένες γλώσσες.

Παρατηρεί την Καμάλα. Μπορεί να μην είναι Μπεκατώρου, αλλά έχει κάτι. Μην είναι η εξουσία που της δίνει sex appeal; Ισως. Και από δίπλα η Νάνσι. Εκστασιασμένες και οι δύο. Για να ενθουσιάσει κάποιον, ο Μητσοτάκης, πρέπει να πάει δέκα ώρες πτήση μακριά από τη χώρα. Το είπε και μόνος του: στη δική μας Βουλή δεν υπάρχει περίπτωση να τον χειροκροτήσουν έτσι. Και αυτό είναι που εξοργίζει τον άνθρωπό μας. Το ύφος του αλάνθαστου, η έπαρση που πατάει σε μία αίσθηση τελειότητας. Βαθιά μέσα του ξέρει για ποιο λόγο αντιπαθεί τον Μητσοτάκη.  Οχι, δεν είναι θέμα πολιτικής -άλλωστε ο Αλέξης θα ήθελε τρεις θητείες για να μοιράσει το χρήμα που, λόγω συνθηκών, έδωσε ο Μητσοτάκης. Δεν είναι ούτε ο νεποτισμός - η έννοια της οικογενειακής επιχείρησης είναι συμβατή με τα κοινωνικά μας ήθη. Είναι που, κατά βάθος, τον αισθάνεται ξένο. Και νιώθει, όπως ο Σκουρλέτης, έχει γίνει ένα με τον Πάνο. Θλίψη και απογοήτευση. Τους βλέπει να χειροκροτούν όρθιοι. Πώς γίνεται να είναι η στιγμή ιστορική όταν αυτός θέλει να τη ξεχάσει; Ασε που μέσα του έχει μπερδέψει τελευταία τις πλευρές της Ιστορίας. Πώς ξεχωρίζεις τη σωστή από τη λάθος;