«Κάθε μέρα είναι ένα πείραμα, ατομικό ή ομαδικό»

Πώς η σάρκα γίνεται πνεύμα; Πώς τα 100 δισεκατομμύρια νευρώνες του ανθρώπινου εγκεφάλου ισοδυναμούν με τη συνείδηση του εαυτού; Στις ερωτήσεις φιλοδοξεί να δώσει απαντήσεις η παράσταση «On ego» στην Κάτω Σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου. Ο Γιάννης Νταλιάνης σκηνοθετεί το έργο του Μικ Γκόρντον και στήνει επί σκηνής ένα εξωφρενικό επιστημονικό πείραμα με αναπάντεχες συνέπειες.

«Το "On ego" είναι ένα ιντριγκαδόρικα γραμμένο, "ανοιχτό" έργο που έχει την ικανότητα να καλύψει μια τεράστια γκάμα αναγνωστών - θεατών. Από εκείνους που επιζητούν τη συγκίνηση παρακολουθώντας απλώς μια ανθρώπινη ιστορία μέχρι τους λάτρεις των μεγάλων φιλοσοφικών ερωτημάτων, όπως τι ορίζουμε ως "εαυτό", τι είναι συνειδητότητα και τι χωροχρόνος. Αρκεί να σας πω ότι από την πρώτη ανάγνωση του έργου τον περασμένο Νοέμβριο μέχρι και τώρα που φτάνουμε πια στο τέλος των παραστάσεων, το ενδιαφέρον μου πάνω στο έργο έχει διαγράψει μια δαιδαλώδη διαδρομή. Αν λοιπόν μπορώ να σας δώσω μια απάντηση για το τώρα, είναι ότι με ενδιαφέρει πώς αυτό επικοινωνεί με το κοινό. Τι είναι αυτό που κρατάει ο καθένας από τη δική μας ανάγνωση πάνω στο έργο. Τα αποτελέσματα του δικού μας θεατρικού "πειράματος"», αναφέρει στο «Νσυν» ο Γιάννης Καπελέρης, ο οποίος πρωταγωνιστεί στην παράσταση, μαζί με τους Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Θανάση Βλαβιανό, Γιώργο Κορομπίλη και Χρύσα Νταή.

Ο ίδιος υποδύεται τον ρόλο του Αλεξ, ενός επιστήμονα ο οποίος βάζει στον μαγνητικό τομογράφο την αγάπη, τον έρωτα, την πίστη, τη μνήμη και την απώλεια για να τα παρατηρήσει. «Η παράσταση ξεκινάει με τη διάλεξη του Αλεξ και έτσι έχω την ευκαιρία κάθε φορά να αφουγκράζομαι το κοινό ή ακόμα και να συνομιλώ μαζί του. Ευκαιρία, αλλά και δοκιμασία, γιατί αρκετές φορές έχει τύχει να συμφωνώ με τους θεατές ως Γιάννης, αλλά όχι ως Αλεξ. Μια συνθήκη αρκετά ερεθιστική, μιας και η λειτουργία μου αυτομάτως είναι να υπερασπιστώ τον ρόλο μου. Εναν νευροεπιστήμονα αδιάλλακτο, πρακτικό, παθιασμένο, έτοιμο να συμμετάσχει στα πιο τολμηρά πειράματα για την επιστήμη του ώστε να δικαιωθεί. Την παράμετρο που έχει αποκλείσει από το πείραμά του, συναντά στην πορεία του έργου και αυτή δεν είναι άλλη από αυτό που ονομάζουμε ψυχή, δηλαδή το άυλο. Αντιστέκεται, αποδέχεται και εν τέλει χάνει», σημειώνει ο ηθοποιός.

ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ. Για τις ανάγκες των μελετών του, ο ήρωάς του γίνεται πειραματόζωο. Αραγε, έχει μπει κι εκείνος στην ίδια φάση; «Φυσικά. Η ζωή η ίδια είναι ένα πείραμα και εγώ το πειραματόζωο. Κάθε μου μέρα είναι ένα πείραμα, ατομικό ή ομαδικό, ανάλογα με το πώς θα επιλέξω να την περάσω. Και χαίρομαι που σε αυτά που μπορώ είμαι και ο πειραματιστής. Οπως στο θέατρο. Οπότε πειραματίζομαι, παρατηρώ και η επόμενη μέρα ξεκινάει και δίνει νέα δεδομένα. Καταλαβαίνω ότι η λέξη πειραματόζωο ακούγεται κάπως υποτιμητική, αλλά, και έτσι να είναι, πιστεύω ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε και τόσο σημαντικοί όσο νομίζουμε», παραδέχεται, καθώς αναμένει να αναμετρηθεί ξανά με τον Αλεξ από τον Οκτώβριο, αφού λόγω της επιτυχίας της η παράσταση θα συνεχιστεί τη νέα θεατρική σεζόν.

Στο έργο, οι χαρακτήρες βρίσκονται διαρκώς αντιμέτωποι με διλήμματα. «Ο διαχωρισμός που γίνεται στο έργο μεταξύ των υποστηρικτών της σάρκας και εκείνων του πνεύματος έχει να κάνει με αυτό που λέμε ύλη και ψυχή, η οποία δεν σχετίζεται με την πνευματικότητα του ανθρώπου, που συχνά χρησιμοποιούμε με τον όρο πνεύμα. Σε αντίθεση λοιπόν με τον Αλεξ, πιστεύω ότι υπάρχει και κάτι άλλο μέσα μας, πέρα από τη σάρκα και τα οστά. Κάτι που δεν πιάνεται και ορίζει σε μεγάλο βαθμό ποιοι είμαστε. Ναι μεν ο νους του καθενός μπορεί να συνθέσει το παζλ της προσωπικότητάς του, αλλά την απάντηση στο ερώτημα ποια είναι η πραγματική μας φύση, η ύπαρξή μας αυθεντικά, τη δίνει η συνειδητότητα που αναπόφευκτα οδηγεί στην ψυχή. Και αυτή δυστυχώς δεν αγγίζεται με τη χρήση μαγνητικών τομογράφων. Αν δεν υπάρχει ψυχή, δεν μπορώ να δικαιολογήσω την ύπαρξή μας», τονίζει ο πρωταγωνιστής.