«Ο κ. Τσίπρας», σύμφωνα με την επίσημη κυβερνητική φωνή, «δικαιολογεί – έντεχνα και απερίσκεπτα για τα εθνικά μας συμφέροντα – τη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία». Η μομφή δεν αποδόθηκε πρώτη φορά. Οι πολιτικοί αντίπαλοι της Κουμουνδούρου, από τις πρώτες κιόλας κομματικές ανακοινώσεις και δηλώσεις των στελεχών της μετά την εισβολή, διέκριναν την αριστερή αγκύλωση του ισαποστακισμού μεταξύ των «ιμπεριαλισμών» – όπως και τη σπουδή συριζαίων όλων των βαθμίδων να μιλήσουν για προκλητική επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς, παρότι η Συμμαχία δεν έχει διευρυνθεί προς την Ουκρανία, ή να κριτικάρουν τη Δύση που δεν συμπεριέλαβε τη Μόσχα στην παγκόσμια αρχιτεκτονική ασφαλείας μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Για τους περισσότερους συντρόφους πράγματι οι βομβαρδισμοί αμάχων δεν βαραίνουν ξεκάθαρα το Κρεμλίνο – γιατί, όπως ισχυρίζονται, οι Δυτικοί εξώθησαν τους ρώσους στρατιώτες να πατάνε τα κουμπιά της εκτόξευσης των πυραύλων. Η μόνιμη επωδός τους καταδικάζει την εισβολή ως παραβίαση του διεθνούς δικαίου σε μια αράδα, κι έπειτα τη δικαιολογεί σε ολόκληρες παραγράφους ως αναπόφευκτη εξαιτίας της «περικύκλωσης» της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή