Μια ακόμα μέρα στη δουλειά στη Μελβούρνη

Οταν ένας έλληνας αθλητής (ή μια ελληνική ομάδα) φτάνουν σε μια νίκη σε ένα διεθνές τουρνουά έχω αποκτήσει τη συνήθεια να κοιτάζω τι ακριβώς γράφουν στη χώρα του ηττημένου, πώς δηλαδή αυτοί που έχουν πικραθεί βλέπουν την ελληνική επιτυχία. Το ίδιο έκανα και χθες. Λίγη ώρα μετά την άνετη νίκη του Στέφανου Τσιτσιπά με αντίπαλο τον Γιανίκ Σίνερ έριξα μια ματιά να δω τι έγραφαν οι Ιταλοί για τον Ελληνα. Σπανιότατα ιταλική ήττα (όχι μόνο στο τένις…) έχει προκαλέσει τέτοια αποθεωτικά σχόλια για τον νικητή: ό,τι υπερβολικό κι αν γραφτεί για τον Τσιτσιπά στην Ελλάδα δεν συγκρίνεται με τους ιταλικούς επαίνους. Καλά καλά η αναπαραγωγή τους δεν έχει νόημα. Δεν μιλάμε για επαίνους αλλά για ύμνους.

Σίνερ

Φέρνω ένα παράδειγμα. Γράφει η «Corriere Dello Sport» στη διαδικτυακή της έκδοση: «Αν ο Σίνερ μπήκε στο Τοp 10 του κόσμου, μπορούσε να πούμε ότι αυτό για τον Τσιτσιπά είναι πολύ μικρό. Θεωρητικά οι δυο παίκτες έχουν μόνο έξι θέσεις διαφορά. Στην πραγματικότητα ο Ελληνας έδειξε ότι δεν είναι δυνατόν να δυσκολευτεί από τον πρωταθλητή μας: η διαφορά τους θα έπρεπε να μετριέται με τον χρόνο και δεν έχει να κάνει με θέσεις. Ο Τσιτσιπάς είναι τρία χρόνια μπροστά από τον Σίνερ: η απόστασή τους είναι τεράστια. Ο Σίνερ βρήκε δίκαια μια θέση στο Top 10 των παικτών. Ο Στέφανος ανήκει στο Τοp 10 των "εκτός συναγωνισμού". Στην ειδική αυτή κατηγορία των σπουδαίων που όλος ο κόσμος που αγαπάει το σπορ επιθυμεί να αγωνίζονται μεταξύ τους και μόνο. Και για να πούμε την αλήθεια αυτή τη στιγμή δέκα παίκτες σαν τον Τσιτσιπά δεν υπάρχουν στο παγκόσμιο τένις».

Καλύτερος

Η αλήθεια είναι πως ο Τσιτσιπάς δεν έκανε απλά ένα καλό παιχνίδι απέναντι στον Σίνερ: έκανε ίσως το καλύτερο παιχνίδι που έχει κάνει από τον περασμένο Ιούνιο όταν και αγωνίστηκε στον τελικό του Ρολάν Γκαρός με τον Τζόκοβιτς. Ο Ελληνας σέρβιρε άψογα, έτρεξε τον αντίπαλό του κάνοντάς τον να μοιάζει με μαθητούδι, είχε τον απόλυτο έλεγχο όλου του ματς - και δεν το λέω γιατί κέρδισε με 3-0. Το πιο σημαντικό στη νίκη του είναι ότι ήρθε με εφαρμογή στρατηγικής - κάτι που από τον έλληνα άσο συχνά λείπει. Χθες μπήκε με σκοπό να κάνει γρήγορα ένα μπρέικ και με ένα τέτοιο ξεκίνησε τα δυο πρώτα σετ στα οποία και προηγήθηκε με 3-0 και 3-1. Στη συνέχεια και στα δυο φρόντισε να κρατήσει το σερβίς του χωρίς ρίσκα, χωρίς ξοδέματα δυνάμεων, χωρίς τίποτα το περιττό. Και στο τρίτο σετ, παίζοντας και λίγο με τα νεύρα του νεαρού Ιταλού που είναι δυόμισι χρόνια νεότερος, τον οδήγησε στην κατάρρευση. Με απλά λόγια ο Τσιτσιπάς κέρδισε με ένα σπάνιο για τον ίδιο τρόπο. Δηλαδή σαν μεγάλος παίκτης.

Εδρα

Ο Ελληνας θα παίξει για τρίτη φορά τα τέσσερα τελευταία χρόνια στον ημιτελικό του Oπεν της Μελβούρνης. Η επιφάνεια του ταιριάζει: η μοκέτα της Μελβούρνης του επιτρέπει να κάνει παιχνίδια ρυθμού - κι αυτό είναι που αγαπάει. Αν και είναι καλός επιθετικός παίκτης και καλός σέρβερ ο Τσιτσιπάς παίζει καλύτερα στο χώμα γιατί χρειάζεται πάντα λίγο χρόνο για τα χτυπήματά του: στη Μελβούρνη όλα μοιάζουν όπως τα θέλει. Και φυσικά υπάρχει και το ελληνικό κοινό που έχει βρει στην περίπτωσή του έναν ήρωα που το κάνει περήφανο. Προβλέπω πως αν ο Τσιτσιπάς κερδίσει ποτέ του ένα Γκραν Σλαμ τουρνουά αυτό θα είναι το Oπεν της Αυστραλίας. Η ευκολία με την οποία τα τρία από τα τέσσερα τελευταία χρόνια έχει φτάσει στον ημιτελικό μαρτυρά ότι περισσότερο ίσως κι από το Ρολάν Γκαρός η Μελβούρνη είναι η έδρα του.

Υπέρβαση

Αφού έκανε τη δουλειά του (αυτό είναι η συμμετοχή σε έναν ημιτελικό για κάποιον που είναι δυο χρόνια στην τετράδα των καλύτερων του κόσμου) ο Στέφανος πρέπει τώρα για να αγωνιστεί στον τελικό να κάνει και την υπέρβασή του, δηλαδή, όπως και στο Ρολάν Γκαρός, να αποκλείσει τον Ντανιίλ Μεντβέντεφ, τον ρώσο άσπονδο φίλο του, που είναι στο νούμερο 2 του κόσμου, κέρδισε τον Τζόκοβιτς στη Νέα Υόρκη και θεωρείται δίκαια το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του τουρνουά. Ο Ντανιίλ είχε αποκλείσει τον Τσιτσιπά στον περσινό ημιτελικό κερδίζοντας τον εύκολα με 3-0 σετ (6-4, 6-2, 7-5) κι ο Ελληνας του το ανταπέδωσε κερδίζοντας τον αντίστοιχα εύκολα τον περασμένο Ιούνιο στο Παρίσι. Και τότε ήταν αουτσάιντερ: ο Μεντβέντεφ είχε κατεβεί να τον αντιμετωπίσει με τη σιγουριά που του έδιναν τότε πέντε νίκες στα έξι τελευταία ματς μαζί του.

Πέρυσι

Για να φτάσει στο ραντεβού με τον Στέφανο ο Μεντβέντεφ κέρδισε χθες σε ένα εκπληκτικό ματς τον Φέλιξ Οζέρ Αλιασίμ με 3-2 κι ενώ έχανε με 0-2. Ο Αλιασίμ, που είναι μόλις 21 ετών και στο νούμερο 8 του ταμπλό, έπαιξε το τένις της ζωής του κάνοντας τον Ρώσο να μοιάζει ανήμπορος για σχεδόν 2,5 ώρες! Αλλά η τρομερή ψυχραιμία του Μεντβέντεφ έκανε στο τέλος τη διαφορά: όταν ο αγώνας έφτασε στο πέμπτο σετ κι έγινε κατανοητό ότι θα χρειάζονταν πάνω από 4 ώρες για να προκύψει νικητής όλοι κατάλαβαν πως ο Ντανιίλ θα κερδίσει. Τον Μεντβέντεφ τον αποκαλούσαν «Ice man» ακριβώς για την ψυχραιμία που δείχνει σε τέτοια ματς - αλλά ο χαρακτηρισμός είναι υπερβολικός. Χθες όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως τα ήθελε τσακώθηκε με τους διαιτητές - και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Μάλιστα πέρυσι στο Γουίμπλεντον πάνω στα νεύρα του είχε σπάσει και τη ρακέτα του κι όταν οι δημοσιογράφοι του επισήμαναν πως αυτή η συμπεριφορά δεν είναι η πρέπουσα για κάποιον «Ice man» ο Μεντβέντεφ απάντησε πως έτσι τον αποκαλούν οι δημοσιογράφοι - ο ίδιος ποτέ δεν αισθάνθηκε «άνθρωπος από πάγο».

Ναδάλ

Ο Μεντβέντεφ είναι πάλι φαβορί. Και το ότι έχει παίξει 4,5 ώρες τένις για να κερδίσει τον ανερχόμενο Αλιασίμ δεν σημαίνει και πολλά. Οπως λέει κι ο Ναδάλ στον Τζον Καρλίν (που έχει γράψει την ωραία βιογραφία του που κυκλοφορεί και στα ελληνικά με τον τίτλο «Raffa» -εκδόσεις Οπερα), «όταν κερδίζεις στα πέντε σετ η ανακούφιση και η ευτυχία σε κάνουν να ξεχνάς την κούραση. Νιώθεις ότι έχεις ξεπεράσει τη μεγαλύτερη δυσκολία που μπορείς να βρεις μπροστά σου γιατί έχεις κερδίσει τον αντίπαλο, αλλά έχεις αποδείξει πολλά και στον εαυτό σου». Κι ο Τσιτσιπάς πέντε σετ χρειάστηκε να παίξει με τον Φριντζ αλλά στον Σίνερ έδειξε πως δεν είναι έτοιμος να παίζει μαζί του, όπως γράφουν και οι Ιταλοί...