Εξι παιχνίδια, τέσσερις νίκες, μία ήττα στη Λεωφόρο και μια ισοπαλία που μοιάζει με νίκη. Με 1-4 στην πλάτη μέσα στην Τούμπα, που κατάφερε να το κάνει 4-4. Και αν είχε 5-6 λεπτά ακόμα; Ποιος ξέρει τι θα έβλεπαν τα μάτια μας από τον Βόλο. Ο Γκιγιέρμο Αμπασκάλ είναι μόλις 32 ετών. Εχει στο βιογραφικό του μια δουλειά στις ακαδημίες της Σεβίλλης, μία στην Κιάσο της Ελβετίας, μία στη Σερβέτ επίσης στην Ελβετία, ενώ πρόλαβε να περάσει και από την Ιταλία. Στην Κ19 της Ασκολι και για λίγο στην πρώτη ομάδα.

Θα μπορούσε στην ηλικία του να παίζει ποδόσφαιρο. Να ήταν εκείνος που θα άκουγε τις οδηγίες ενός προπονητή και να έμπαινε στο γήπεδο. Επέλεξε από πολύ μικρός, μόλις στα 27 του, να ακολουθήσει ένα δικό του όνειρο. Που δεν αφορούσε το σορτσάκι, αλλά το κοστούμι. Και αποτελεί ένα παράδειγμα για το πώς οι νέοι άνθρωποι μπορούν να φέρουν… επανάσταση στο ποδόσφαιρο. Ο Βόλος παίζει ανοιχτά, επιθετικά, χωρίς σκοπιμότητα. Αλλά παίζει και με αυτοπεποίθηση και με οργάνωση και με τακτική.

Δεν φέρνει… χάος στο γήπεδο, δεν του αρέσει αυτό. Θέλει να επιτίθεται πολύ, αλλά να το κάνει ορθολογικά. Θέλει να δημιουργεί, αλλά η δημιουργία να έρχεται μέσα από σωστά δομημένο ποδόσφαιρο. Θέλει και έχει ισορροπία. Πολλές φορές ρισκάρει περισσότερο, ρισκάρει να χάσει με πολλά γκολ, όπως συνέβη στη Λεωφόρο και παραλίγο να συμβεί στην Τούμπα. Αλλά μοιάζει σχεδόν… νομοτελειακό πως αυτού του είδους η φιλοσοφία του Αμπασκάλ θα τον δικαιώσει στο τέλος της σεζόν και θα τον δικαιώσει συνολικά στην καριέρα που χτίζει. Ο Αμπασκάλ είναι μια ωραία ιστορία που αξίζει να την κοιτάξουμε, να τη μελετήσουμε και να παρακολουθούμε την πορεία ενός ανθρώπου που σέβεται το ποδόσφαιρο και το υπηρετεί με τον πιο ωραίο τρόπο.