«Για να βρω μια μελωδία, σκέφτομαι πράγματα που αγαπώ»

Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας, νύχτα 18ης Σεπτεμβρίου 2021. Από το πιάνο ξεχύνεται μια μουσική σύνθεση ονόματι «Βερόνικα». Θα μπορούσε να είναι το μουσικό θέμα της πιο σπουδαίας ταινίας της χρονιάς ή το πιο εμβληματικό τραγούδι από το soundtrack της κλασικότερης ταινίας όλων των εποχών. Θα μπορούσε να μιλά για τη ζωή οποιουδήποτε ανθρώπου στον πλανήτη, ενός αγρότη στην ινδική χερσόνησο που αγωνίζεται να προστατεύσει τα χωράφια του από τις καταστροφικές πλημμύρες των μουσώνων ή ενός ανθρώπου της Δύσης που παλεύει να σταθεί όρθιος υπό το βάρος της μοναξιάς μιας μεγαλούπολης. Αν κάποιος θεατής έχανε για λίγο την οπτική του επαφή με τη σκηνή, θα πίστευε ότι τα δάχτυλα στα πλήκτρα ανήκουν σε κάποιον μεσήλικα. Με το ξεδίπλωμα της μελωδίας θα ένιωθε στον χώρο το βάρος της ύπαρξης, τη συντριβή της απώλειας, τις ρωμαλέες εκφάνσεις του έρωτα, τους αναγκαίους συμβιβασμούς της ζωής, την τραγικότητα που φέρει η ενηλικίωση στην αυγή κάθε νέας δεκαετίας, τη γνώση, τη λήθη, το βάθος της αγάπης, εικόνες μιας φουρτουνιασμένης θάλασσας και σκιές από κορμιά που χορεύουν προσπαθώντας να γίνουν ένα. Η πραγματικότητα, βέβαια, θα προσγείωνε ευχάριστα τον ανυποψίαστο θεατή στη φιγούρα ενός εννιάχρονου αγοριού που έπαιζε πιάνο δίπλα στην Αννα Βίσση και είχε κατορθώσει με έναν ανεξήγητο τρόπο να σωματοποιήσει στο παίξιμό του όλες αυτές τις εμπειρίες χωρίς προηγουμένως να τις έχει ζήσει, ούτε καν να τις έχει υποψιαστεί.