«Ο πατέρας μου πέθανε το 1999. Σταμάτησε να τρώει τον Σεπτέμβρη και πέθανε τον Δεκέμβρη. Δεν αναγνώριζε τη σύζυγό του, ότι την λένε Ελλη, πίστευε ότι είναι η γυναίκα που τον φροντίζει. Εμένα δεν θυμόταν πώς με λένε, όμως καμιά φορά με φώναζε με το χαϊδευτικό μου. Ηταν μαέστρος σε μπάντα. Είχε αρχίσει να γίνεται ερειστικός αλλά πέρασαν χρόνια για να συνειδητοποιήσουμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Γίνεται σιγά-σιγά, άμα δεν ξέρεις την αρρώστια, λες «παραξένεψε λόγω ηλικίας». Το βιολογικό του ρολόι άρχισε να μην είναι κανονικό. Ξυπνούσε στις 2.00 και ήθελε να βγει έξω. Εκεί πια τον πήγαμε στον γιατρό. Μας είπε ότι έχει εκφυλισμό στα κύτταρα του εγκεφάλου. Τον ρωτήσαμε, είναι άνοια, είναι Αλτσχάιμερ, «δυστυχώς αυτό φαίνεται μετά τη νεκροψία», μας απάντησε 26 χρόνια πριν. Η μαμά μου δεν μπορούσε να το χωνέψει, του φώναζε – το οποίο ήταν μεγάλο λάθος γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν είναι αυτός που ξέρεις. Είναι ένα άλλο πλάσμα που σκέφτεται και δρα διαφορετικά και θέλει αγάπη και κατανόηση. Η πιο οδυνηρή στιγμή με αυτούς τους ανθρώπους είναι όταν για πρώτη φορά κάνουν πάνω τους τις ανάγκες τους. Οταν συνέβη αυτό, στο σπίτι επικράτησε πανικός. Η μαμά μου κατάλαβε τελικά ότι είχε ένα μικρό παιδί στα χέρια της και άρχισε να συμπεριφέρεται ανάλογα. Περνάς από διάφορα στάδια, από τον θυμό, την κατάθλιψη. Οταν το αποδεχτείς τα πράγματα ηρεμούν» σημειώνει η 64χρονη Μαριάννα που πέρασε τον ίδιο εφιάλτη αργότερα και με τη μητέρα της.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή