Εννέα σε έντεκα χρόνια. Είκοσι μία στα τελευταία είκοσι πέντε. Η «φιέστα» για την κατάκτηση του πρωταθλήματος δεν είναι πια για τον Ολυμπιακό απλά μια γιορτή. Εξελίσσεται μάλλον σε… παράδοση. Και ομολογουμένως οι Ερυθρόλευκοι κάθε φορά βρίσκουν τρόπο να ξεπεράσουν τον εαυτό τους: Καμία έκπληξη λοιπόν και για όσα έγιναν το βράδυ της Τετάρτης στο στάδιο Γ. Καραϊσκάκης. Στην όμορφη αυτή τελετή που το 46ο συναντήθηκε με τον φαληρικό ουρανό!

Ενα καλαίσθητο πάντρεμα της τεχνολογίας με την παράδοση. Η ταύτιση του ιστορικού παρελθόντος με το μέλλον. Οι μνήμες και τα αρώματα του Πειραιά. Η αναφορά – φέτος που συμπληρώθηκαν 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση της απελευθέρωσης – στα άγια χώματα που ακόμη κρατούν το όνομα του ήρωα Γεώργιου Καραϊσκάκη. Η ίδια η Ελλάδα μέσα από τις φορεσιές και τους χορούς της, που μετέφερε το τρόπαιο του πρωταθλητή ως το σημείο που συνάντησε τους μεγάλους φετινούς πρωταγωνιστές. Κομμάτια όλα του ίδιου παζλ ενός θεάματος με μηνύματα πολύ μεγαλύτερα από ένα παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός δεν είναι μόνο ένας μεγάλος πρωταθλητής. Είναι πολύ περισσότερα. Και βράδια σαν εκείνο της Τετάρτης το επιβεβαιώνουν. Μια κοινωνική δύναμη με τη δική της συμβολή στο μεγάλωμα ολόκληρων γενεών. Οπου χτυπά ελληνική καρδιά. Και όσο για την επόμενη φιέστα; Τα σημάδια δείχνουν ότι δεν είναι μακριά, οπότε όσοι έχουν την ευθύνη θα πρέπει ήδη να τη… σκέφτονται. Υπάρχει μια ξεκάθαρη διαφορά δυναμικότητας από τον εγχώριο ανταγωνισμό. Δεν επιβεβαιώνεται μόνο από τους δύο σερί τίτλους της εποχής Μαρτίνς. Προκύπτει κυρίως από την αίσθηση για τα επόμενα. Ενα σπουδαίο project το οποίο βαδίζει ολοταχώς προς την τέταρτη αγωνιστική σεζόν του. Μια ομάδα με μόνιμη διάθεση να ξεπερνά τον εαυτό της.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, πιάνοντας το τιμόνι το καλοκαίρι του ’10, οδηγεί τον Ολυμπιακό σε ανοιχτές θάλασσες. Και ο πήχης της προσδοκίας ολοένα και ψηλώνει. Πριν κλείσει ο κύκλος που έφερε λοιπόν το 46ο (αύριο η τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος στη Λεωφόρο, με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό), άνοιξε ο επόμενος. Για το 47ο.