Υπάρχει μια, ας την πούμε, αντισυμβατικότητα σε αυτά τα πλάνα που έχουν κατακλύσει τις τελευταίες μέρες τις οθόνες μας. Από τη μία, τα πετρόχτιστα ανηφορικά δρομάκια της Μακρινίτσας που παραπέμπουν σε γραφικές σκηνές από ελληνικές ταινίες. Και από την άλλη, οι περιγραφές ενός άγριου εγκλήματος. Με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν τέτοιου είδους δράματα να διασώζονται στη συλλογική μνήμη των τοπικών κοινωνιών ως λαϊκό αφήγημα. Που ξεκινούν από έναν έρωτα και καταλήγουν σε έναν εφιάλτη. Ο άνδρας-θηρίο, το κακό στη γειτονιά, η τρομοκρατημένη γυναίκα, οι μαχαιριές, το διπλό φονικό μπροστά στο παιδί και τους γονείς, η μάνα με τα σχισμένα χείλη από το χτύπημα του δολοφόνου, οι φωνές, ο πανικός, η απελπισία, ο θρήνος. Στις παλιές εποχές μπορεί, με τον καιρό, να γινόταν και τραγούδι. «Κι ο Μενούσης μεθυσμένος πάει την έσφαξε».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή