Πριν από έναν χρόνο, μαζί με την πανδημία, ήρθε η ώρα για ανασκόπηση. Στην Ελλάδα ίσως την είχαμε ανάγκη λίγο παραπάνω – τα προηγούμενα δέκα χρόνια ήταν γεμάτα πυκνά γεγονότα και εναλλαγές που βρίσκει κανείς σε πολιτικό θρίλερ. Και ενώ όλα όσα βιώσαμε την περίοδο της οικονομικής κρίσης μπορούν να ξαναδιαβαστούν ως ιστορία, μια από τις μαύρες σελίδες της δεν επιτρέπει την αποστασιοποίηση που απαιτείται. Στις 5 Μαΐου του 2010 η ελληνική κοινωνία σταμάτησε να είναι άμοιρη ευθυνών. Για τον άδικο θάνατο των τριών εργαζομένων στη Μαρφίν, εγκλωβισμένων σε ένα κτίριο που καιγόταν εν μέσω διαδήλωσης, δεν τιμωρήθηκε κανείς.

Με τα χρόνια, τα γεγονότα στη Μαρφίν εξελίχθηκαν σε εθνική πληγή. Αυτή η πληγή έμεινε να κακοφορμίζει, μαζί με τον λαϊκισμό της αντιμνημονιακής περιόδου, που έγινε άλλοθι για όσους φώναζαν στους εγκλωβισμένους πως πρέπει να καούν ζωντανοί, εμποδίζοντας τους πυροσβέστες να πλησιάσουν. Ο φάκελος που ανοίγει και πάλι, όμως, δεν αφορά αυτούς, αλλά τους φυσικούς αυτουργούς, εκείνους που πέταξαν τις μολότοφ στο κτίριο γνωρίζοντας ότι μέσα υπήρχαν άνθρωποι.

Μιλήσαμε για όλα: για τη Χρυσή Αυγή, τους Αγανακτισμένους, τις ευθύνες του παλιού πολιτικού συστήματος και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μόνο για τη Μαρφίν δεν μιλήσαμε ποτέ σοβαρά, ακόμα και όταν ο Δήμος Αθηναίων τοποθέτησε τιμητική πλακέτα για τα θύματα της τραγωδίας. Ηρθε η ώρα να το κάνουμε τώρα που η υπόθεση μοιάζει να ξεκλειδώνει. Τα στόματα άνοιξαν και εμείς οφείλουμε να κοιτάξουμε κατάματα όσα βγαίνουν στην επιφάνεια.

Η Δικαιοσύνη πρέπει να αποδοθεί, έστω κι αργά. Το χρωστάμε, πρώτα απ’ όλα, στους νεκρούς.