Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Το πιο «ζωντανό» όνειρο που έχω δει στη ζωή μου με παρακινεί να πω μια ιστορία. Ημουν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, διαβάζοντας ένα αρκετά ακαδημαϊκό βιβλίο για την ανταλλαγή πληθυσμών του 1923 μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ηταν μια εποχή που σκεφτόμουν να γράψω ένα μυθιστόρημα για τη Θεσσαλονίκη και το βιβλίο αφορούσε τις πολιτικές που οδήγησαν στην καταστροφή.
Ημουν στο σπίτι μου στην καρδιά της υπαίθρου του Κεντ και ήταν μετά το μεσημεριανό γεύμα, οπότε ένιωσα μια ελαφρά υπνηλία και αποκοιμήθηκα (μερικές φορές τα βιβλία ιστορίας έχουν αυτή την επίδραση σε μένα). Κανονικά δεν κοιμάμαι αυτή την ώρα του απογεύματος, αλλά ήταν μια χειμωνιάτικη μέρα και ήταν ωραίο να ξαπλώσω στον καναπέ μου. Το βιβλίο έπεσε στο στήθος μου.
Στο όνειρό μου είδα τη μοναχική φιγούρα μιας γυναίκας σε ένα λιθόστρωτο δρομάκι, που κατέβαινε από έναν λόφο και κατευθυνόταν προς το μέρος μου. Το κεφάλι της ήταν τυλιγμένο με ένα σκουρόχρωμο σάλι και η φούστα της έφτανε ως κάτω στους αστραγάλους της. Καθώς με πλησίασε, είδα ότι ήταν έγκυος και ότι κουβαλούσε ένα άδειο καλάθι. Δεν είχα δει ποτέ πιο «ζωντανό» όνειρο. Φυσικά η μορφή ήταν εμπνευσμένη από το βιβλίο που διάβαζα και την εικόνα που είχα πλάσει στο μυαλό μου των απελπισμένων ανθρώπων που έφτασαν στην Ελλάδα. Μόλις ξύπνησα, έφτιαξα ένα σκαρίφημα της γυναίκας στο περιθώριο του βιβλίου και μελέτησα τι είχα σχεδιάσει. Ημουν μισοκοιμισμένη (και δεν είμαι καλή στο σχέδιο) αλλά ένιωσα πολύ έντονα ότι πρέπει να χρησιμοποιήσω αυτή την εικόνα.
Θυμάμαι ακόμα τη σκυφτή γυναίκα, αλλά όχι το πρόσωπό της, καθώς ήταν κρυμμένο. Ηταν ψηλή και λεπτή εκτός από την προεξέχουσα κοιλιά της. Η κατάστασή της αποτέλεσε έμπνευση για μένα: μια γυναίκα, σχεδόν απελπισμένη, που δεν επαιτούσε, αλλά προσπαθούσε απλώς να επιβιώσει. Ηταν μια πολύ δυνατή εικόνα.
Μία από τις ηρωίδες μου φτάνει στη Θεσσαλονίκη από τη Σμύρνη με τα παιδιά της και καταλήγει να ζει σε έναν μικρό δρόμο. Ηταν επίσης σαν να είχα δει μια φωτογραφία από το σοκάκι όπου περπατούσε και το περιέγραψα ακριβώς, μετατρέποντάς το σε έναν φανταστικό δρόμο, την οδό Ειρήνης, όπου τότε θα ζούσαν οι χαρακτήρες μου.
Αυτή η ιστορία έγινε το μεγαλύτερο μυθιστόρημα μου, «Το νήμα». Είμαι πολύ χαρούμενη που είδα αυτό το όνειρο καθώς μου έδωσε δημιουργική κατεύθυνση. Αναρωτιέμαι αν πρέπει να κοιμάμαι πιο συχνά το μεσημέρι και ίσως νέες ιδέες θα έρθουν από το υποσυνείδητό μου για να με κατευθύνουν δημιουργικά. Ελπίζω. Τέλος…
