Ο Παύλος Χαϊκάλης είναι ηθοποιός. Και «άνδρας παλαιάς κοπής», κατά δήλωσή του, έπειτα από καταγγελία σεξουαλικής παρενόχλησης εναντίον του – παραδέχτηκε την ενόχληση αλλά την απέδωσε σε έντονο και, ίσως, πέραν των ορίων φλερτ.
Παλαιάς κοπής; Νεόκοπος είναι – χωρίς αξίες και χωρίς έρμα. Τυχοδιώκτης. Και φάνηκε. Διότι δεν είναι μόνο ηθοποιός. Είναι και πολιτικός. Ιδεολογικά, κινήθηκε στην Ακρα Δεξιά – το 1993 διεκδίκησε να γίνει βουλευτής με την Πολιτική Ανοιξη, εξελέγη όμως αρκετά χρόνια μετά, το 2012, με τους Ανεξάρτητους Ελληνες. Στην τελευταία κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, μάλιστα, από την οποία ο Πάνος Καμμένος και οι ΑΝΕΛ είχαν αποχωρήσει, ο Χαϊκάλης χρίστηκε υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Είχε άλλωστε εργαστεί για να έλθουν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις στην εξουσία: όταν η κυβέρνηση Σαμαρά έπνεε τα λοίσθια, αδυνατώντας να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εκείνος κατήγγειλε ότι επιχείρησαν να τον χρηματίσουν για να ψηφίσει τελικά Πρόεδρο. Εφερε μάλιστα ως τεκμήριο και βίντεο το οποίο ισχυριζόταν ότι απεδείκνυε τον ισχυρισμό του, μονταρισμένο από τον Λάκη Λαζόπουλο.
Μέσα στον ορυμαγδό των ημερών, αξίζει να θυμόμαστε κάποιες προσωπικότητες όπως ο Χαϊκάλης, που απευθύνθηκαν στους πολίτες ως ηθικές περιπτώσεις διεκδικώντας από αυτούς δημόσια αξιώματα – που τα εννοούσαν αποκλειστικά στο πλαίσιο της ενίσχυσης του εξουσιαστικού τους γοήτρου, και μόνο. Χωρίς μέτρο και χωρίς όρια.
