Η πολιτική των δακρύων

Στην εποχή των μέσων μαζικής επικοινωνίας και της εικόνας, τα δάκρυα έχουν γίνει στοιχείο της πολιτικής. Εφόσον χύνονται με μέτρο θεωρούνται απόδειξη συναισθηματισμού, όπως π.χ. το δάκρυ του Μπάρακ Ομπάμα για τη γιαγιά του. Ορισμένοι, ωστόσο, το παρακάνουν και γελοιοποιούνται. Θυμάμαι, συγκεκριμένα, την περίπτωση του Αυστραλού Μπομπ Χοκ, ο οποίος έκλαιγε με κάθε ευκαιρία: τη μία για την κόρη του που έκανε ναρκωτικά, την άλλη για τη γυναίκα του που την είχε απατήσει, μετά για τους φοιτητές της πλατείας Τιενανμέν κ.ο.κ. Οχι ότι η κατάχρηση των δακρύων του βγήκε σε κακό. Ο Χοκ, που πέθανε πρόπερσι στα 90 του, διετέλεσε πρωθυπουργός της χώρας του από το 1983 μέχρι το 1991.

Μακράν ο μεγαλύτερος κλαψιάρης της σύγχρονης πολιτικής (και ο αυθεντικότερος, διότι τότε τα ΜΜΕ δεν προέβαλαν τέτοια περιστατικά) ήταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ. Ο πατέρας της νίκης προειδοποιούσε τις νέες γραμματείς, που έρχονταν να δουλέψουν κοντά του: «Κλαψουρίζω συχνά, να το ξέρεις». Εκλαψε και μέσα στη Βουλή, όταν στις 15 Αυγούστου 1940, μεσούσης της Μάχης της Αγγλίας, ανακοίνωσε στα μέλη του Σώματος ότι, την ημέρα εκείνη, η RAF είχε απωθήσει τη μεγαλύτερη ως τότε επίθεση της Luftwaffe και, για πρώτη φορά, τον χειροκρότησε σύσσωμη η Βουλή.

Για να έλθουμε τώρα και στα δικά μας, χθες έκλαψε δημοσίως ο Β. Κικίλιας. Επισήμως, τα δάκρυά του κύλησαν για το υγειονομικό προσωπικό της χώρας, με τους οποίους έχει δεθεί, όπως είπε. Δεν αποκλείω, όμως, να συνδέονται και με τη δημοσίευση χθες μιας νέας δημοσκόπησης της εταιρείας Prorata, βάσει της οποίας ο υπουργός Υγείας είναι έβδομος σε δημοτικότητα, πίσω από τους Ν. Δένδια, Κ. Πιερρακάκη, Ν. Παναγιωτόπουλο, Μ. Χρυσοχοΐδη, Κ. Χατζηδάκη και Τ. Πικραμμένο κατά σειράν…

ΑΝΑΠΑΛΑΙΩΣΗ
Ο νέος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, ο Μιχάλης ο Κατρίνης, δεν καταλαβαίνει γιατί έγινε τόσος θόρυβος για την καθαίρεση του Loveρδου, όπως είπε σε συνέντευξή του. Αν πράγματι το εννοεί και δεν το λέει υποκριτικά για να παρακάμψει το δυσάρεστο θέμα, τότε η πρόεδρος Φώφη (επάγγελμα: Γεννηματά) έκανε άριστη επιλογή: διάλεξε για τη θέση κάποιον του επιπέδου της και των δυνατοτήτων της.

Την αφέλειά του υποδηλώνει, επίσης, ο τρόπος με τον οποίον συνοψίζει την πολιτική που ακολουθεί σήμερα το κόμμα του: «Να φέρουμε πίσω τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ». Αφελέστατο, διότι τα κόμματα είναι προϊόντα της εποχής τους και των συνθηκών της. Και επειδή οι συνθήκες αυτές αλλάζουν, καθώς η πραγματικότητα δεν είναι στατική, τα κόμματα για να συνεχίσουν να υπάρχουν οφείλουν να προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες. Οφείλουν, δηλαδή, να προχωρούν, ώστε ο κόσμος να τα ακολουθεί. (Εξαιρώ το ΚΚΕ, που ανήκει στις θρησκείες).

Η σημερινή ηγεσία, όμως, πιστεύει το αντίθετο: ότι ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ θα επανέλθει, αν το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ επιστρέψει στη δεκαετία του 1980! Θλιβερό. Μου θυμίζει την ωραία σκηνή από το μυθιστόρημα του Μάλκομ Λόουρι «Κάτω από το ηφαίστειο» (που είναι ακόμη ωραιότερη στην ομώνυμη ταινία του Τζον Χιούστον, με τον Αλμπερτ Φίνεϊ στον πρωταγωνιστικό ρόλο), όπου ο βαριά αλκοολικός πρόξενος Τζέρι Φέρμιν βγαίνει από ένα μπαρ σε κατάσταση λιώμα, κάθεται στο ρείθρο του δρόμου και λέει: «Εχω ακούσει ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον άξονά της, οπότε περιμένω εδώ για να περάσει το σπίτι μου». Παρομοίως και στο ΠΑΣΟΚ...

ΓΙΑΤΙ ΑΜΑΡΤΗΣΕ
Στη συμπληρωματική απολογία του, ο Τζώρτζης Κουτσολιούτσος, της αμαρτωλής Folli Follie, αναφέρει ότι, όταν ανακάλυψε τις λογιστικές απάτες, διαφώνησε με τους γονείς του και ότι εκείνοι τον απείλησαν ακόμη και με αποκλήρωση. Σήμερα, υποστηρίζει ότι οι σχέσεις του με αυτούς έχουν διαρραγεί πλήρως. Ωστόσο, η διαφωνία του δεν τον εμπόδισε να ζει πλουσιοπάροχα με τα λεφτά των άλλων. Στην περίπτωση αυτή, αντί του κλασικού «αμάρτησα για το παιδί μου» έχουμε την ενδιαφέρουσα παραλλαγή «αμάρτησα για τους γονείς μου»…